ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Τον απολογισμό μίας τριετούς δικαστικής διαμάχης με τον Ανδρέα Βγενόπουλο κάνει ο δημοσιογράφος και εκδότης του HOT DOC, Κώστας Βαξεβάνης, αφήνοντας αιχμές τόσο για την πρωτόδικη καταδίκη του όσο και για το ρόλο της ελληνικής δημοσιογραφίας στην πολύκροτη υπόθεση.
“Δεν είμαι οπαδός του Γκάντι αλλά το απόφθεγμά του “Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς” ήθελα τόσο πολύ να ισχύει τα τελευταία τρία χρόνια” αναφέρει χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος σε άρθρο του στο koutipandoras.gr με τίτλο “Μετά τους νικάς κύριε Βγενόπουλε”.
Σημειώνεται ότι η ομόφωνη αθώωση του δημοσιογράφου αποτελεί κόλαφο για τον Ανδρέα Βγενόπουλο, καθώς επί της ουσίας το δικαστήριο αποδέχθηκε ως αληθή τα όσα αναγράφονται στα δεκάδες ρεπορτάζ για τις πρακτικές του επιχειρηματία με τα τραπεζικά δάνεια…
Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο του
Έζησα τρία χρόνια στην ομηρία του Αντρέα Βγενόπουλου, με 29 (τόσες έχουν γίνει μηνύσεις) και μία καταδίκη 26 μηνών. Η λέξη “ομηρία” δεν αντιπροσωπεύει κανένα φόβο ή αμφιταλάντευση. Εκφράζει απλώς μια πραγματικότητα. Ένας λεφτάς, πλήρωνε δικηγόρους να μου κάνουν μηνύσεις, από τα πολλά προφανώς που έχει. Χρησιμοποιούσε τη Δικαιοσύνη ως όπλο εναντίον της αλήθειας, γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα, δεν υπάρχει νομική ρύθμιση όπως σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη, πως όποιος χρησιμοποιεί καταχρηστικά τα νομικά μέσα και τα δικαστήρια, όχι μόνο δεν μπορεί να έχει ως συμπαραστάτη τη Δικαιοσύνη αλλά διώκεται κιόλας. Ο Βγενόπουλος με μήνυε ως τον “επαγγελματία συκοφάντη του” για να λάμψει η αλήθεια και η αθωότητά του, αλλά χρησιμοποιούσε κάθε νομικό μέσο για να μην καταθέσει στην Ελληνική και την Κυπριακή Δικαιοσύνη όποτε τον καλούσαν ως μάρτυρα ή ύποπτο.
Θεωρούσε, το είχε σίγουρο νομίζω, πως κάποια στιγμή, οι μοναδικοί που στέκονταν δημοσιογραφικά απέναντί του θα κατέρρεαν. Για να θυμίσω τι σημαίνει αυτό το “οι μοναδικοί απέναντί του”, στην πρώτη συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Βγενόπουλος , για να με κατηγορήσει σε μετάδοση εθνικού δικτύου από τον δανειοδοτημένο απ τον ίδιο ΣΚΑΙ, οι παριστάμενοι δημοσιογράφοι, μετά την τοποθέτησή του τον χειροκρότησαν. Για πρώτη φορά στα δημοσιογραφικά χρονικά, οι δημοσιογράφοι που έπρεπε να ασκήσουν κριτική και έλεγχο έγιναν παλαμάκηδες και χειροκροτητές, δηλώνοντας την πλήρη άλωσή τους.
Δεν καταρρεύσαμε τελικώς. Έγιναν και προσπάθειες να εμφανιστούμε γραφικοί, συντηρούμενοι από υπόγεια συμφέροντα, εμμονικοί και βέβαια επαγγελματίες συκοφάντες. Τελικώς ο Βγενόπουλος έσκαψε μόνος το λάκκο του. Στην προσπάθειά του να μας πατήσει κάτω, να μας θάψει, υπέδειξε το σημείο στο οποίο είναι κρυμμένη η αλήθεια.
Στην πρώτη δίκη, ο Βγενόπουλος με καταδίκασε σε 26 μήνες φυλάκιση. Ήταν ένας θρίαμβος για τον ίδιο και το σύστημά του. Γέμισαν οι φυλλάδες με την είδηση της καταδίκης μου, αλλά δεν γράφουν κουβέντα σήμερα για την αθώωση. Για εκείνη την καταδίκη, κρατήθηκα επί δύο χρόνια, περιμένοντας το τέλος της ιστορίας. Τώρα μπορώ να μιλήσω, γιατί δεν είμαι ο “χαμένος” που διαμαρτύρεται αλλά ένας αθώος που έλεγε την αλήθεια.
Αυτό το δικαστήριο τότε, με Πρόεδρο τον Βασίλειο Πορτοκάλλη, δεν έκανε κανένα κόπο να βρει την αλήθεια, αλλά παρείχε έναν θρίαμβο στο Βγενόπουλο ο οποίος είχε ανάγκη να με εμφανίζει ως ένα τιποτένιο συκοφάντη που ψεύδεται. Για να ακυρώσει δηλαδή το μοναδικό του εμπόδιο. Ίσως επειδή ο Βγενόπουλος ήταν σίγουρος για το αποτέλεσμα, είχε φέρει μαζί στο δικαστήριο όλη την κουστωδία και την οικογένειά του, για να μπορέσει να εισπράξει την επιτυχία χειροκροτούμενος. Στη δεύτερη δίκη εμφανίστηκε μόνος αφού πρώτα το δικαστήριο απείλησε πως θα τον οδηγήσει βίαια στην αίθουσα και έφυγε όταν τέλειωσε η κατάθεσή του, χωρίς να επιστρέψει ούτε για την απόφαση.
Το πρωτόδικο δικαστήριο με τον κύριο Πορτοκάλλη ως Πρόεδρο, ξεκίνησε την πρώτη μέρα, με τον Πρόεδρο να μου απαγορεύει να πιω νερό ενώ καθόμουν στο εδώλιο γιατί όπως είπε χαρακτηριστικά “σε λίγο θα φας κιόλας εδώ μέσα κατηγορούμενε”. Η διαδικασία ήταν ένας εξευτελισμός της Δικαιοσύνης, ενώ οι παραδοχές και η απόφαση, όνειδος. Ο κύριος Πορτοκάλλης έκανε εννιά μήνες να γράψει την απόφαση που ανακοίνωσε. Το έκανε όταν προσφύγαμε στα Πειθαρχικά, λίγο πριν παραγραφεί η υπόθεση. Η παραγραφή της καταδίκης φάνταζε ίσως εξυπηρετική για όποιον ήταν ένοχος πραγματικά, αλλά ήταν εξευτελιστική για τη μαχόμενη δημοσιογραφία και σπίλωση, αφού ο Βγενόπουλος θα μπορούσε να λέει πως με καταδίκασε και δεν θα υπήρχε άλλη δίκη να με δικαιώσει. Στη δεύτερη δίκη στο Εφετείο, η ανάγνωση της πρωτόδικης απόφασης, εμφάνισε ένα ακατάληπτο νομικό κείμενο, χωρίς αιτιολόγηση και σχέση με την αλήθεια.
Σε αυτή τη δεύτερη δίκη, με δικαστές τους Γιώργο Ταμβακάκη (πρόεδρος), Σταυρούλα Κατσαβού – Ρούτση και Αναστάσιο Σάββα, δεν δικάστηκε μια απλή συκοφαντική δυσφήμηση, αλλά εκτέθηκε όλο το πλέγμα της δράσης του Βγενόπουλου, πράγμα που οδήγησε σε μια δίκαιη απόφαση. Οι δικαστές δεν ήταν καλοί επειδή με αθώωσαν, αλλά επειδή ήταν δικαστές. Διάβασαν τα στοιχεία, εξέτασαν τους μάρτυρες και είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή αναρωτήθηκαν για το ποιός τελικά έπρεπε να είναι ο κατηγορούμενος στη δίκη.
Τα συμπεράσματα από την ταλαιπωρία τόσων χρόνων είναι πολλά. Ναι, μπορεί να είναι ισχυροί, μπορεί ακόμη και να αγοράζουν συνειδήσεις είτε είναι δημοσιογράφων είτε δικαστών, αλλά δεν είναι ανίκητοι. Η ισχύς τους ανακυκλώνεται, γιατί δεν χρειάστηκε ποτέ να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, τη δημοσιογραφία και τη Δικαιοσύνη.
Δεν πιστεύω στη Δημοσιογραφία ή τη Δικαιοσύνη που έχουν το ρόλο μαυσωλείου για να αντικαθιστούν τη λειτουργία τους με λατρευτικές μεγαλοστομίες. Πιστεύω στη δημοσιογραφία και τη Δικαιοσύνη, τους δημοσιογράφους και τους δικαστές, που αντιλαμβάνονται το ρόλο τους και την ευθύνη τους στην κοινωνία. Που πορεύονται με αυτή, την ακούν και έχουν κύριο σκοπό να την κάνουν καλύτερη.
Στη Δικαιοσύνη υπάρχει και ο Πορτοκάλλης και ο Ταμβακάκης. Υπάρχουν όλες οι κοινωνικές συμπεριφορές οι οποίες εκπορεύονται από το ηθικό σύστημα, την τιμιότητα και την παιδεία του καθενός. Από το φόβο ίσως ή από το θάρρος του. Όλοι κρίνονται αλλά δεν είναι όλοι ίδιοι.
Σε δύσκολους καιρούς, η δημοσιογραφία και η Δικαιοσύνη είναι τα τελευταία αποκούμπια της κοινωνίας. Και ίσως , ακόμη και αν δεν έπαιξαν το ρόλο τους όταν έπρεπε, είναι η απαίτηση της κοινωνίας που μπορεί να τους κάνει καλύτερους και να τους υποδείξει το σημαντικό ρόλο που τους αρμόζει.
Η απόφαση αυτής της δίκης κλείνει στόματα και ανοίγει δρόμους και μάτια. Τώρα το δρόμο τον βλέπουν πολλοί. Αρκεί μόνο να τον ακολουθήσουν δίχως φόβο και με αίσθηση καθήκοντος. Ξέρουμε πως τώρα πια δεν είμαστε μόνοι.
Μερικές φορές στη ζωή και την κοινωνία, αρκεί μια μικρή ποσοτική διαφορά να δημιουργήσει νέα ποιότητα. Νομίζω πως είμαστε σε αυτό το σημείο. Αυτοί που έχουν αρχίσει να φοβούνται ενώ δεν γνώριζαν τι θα πει φόβος, κάνουν πολύ καλά. «Ήρθεν η ώρα τους» που λένε και στην Κύπρο, όπου ο Βγενόπουλος πρέπει να μεταβεί ως κατηγορούμενος στις 30 Σεπτεμβρίου. Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί!
ΥΓ Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους μάρτυρες της αλήθειας στη δίκη μου, την Άννα Θεολόγου και τον Χρήστο Πουτζιουρή από την Κύπρο που δεν έμειναν σε λόγια και άχρηστες κατάρες για το Βγενόπουλο, τον γενναίο Δημήτρη Τσιρώνη που τα έβαλε με το Βγενόπουλο όταν όλοι του έκαναν αγιογραφίες, τον συνάδελφο και φίλο Στέλιο Βορίνα και το δάσκαλό μου στη δημοσιογραφία Θανάση Καρτερό ο οποίος ανέλαβε στο δικαστήριο την πλήρη ευθύνη για τη δημοσιογραφική μου ξεροκεφαλιά. Στους συνεργάτες μου στο HOT DOC, μάρτυρες με όλες τις έννοιες σε αυτή τη μάχη , ένα ευχαριστώ δεν είναι αρκετό και το καταλαβαίνουν.
Ευχαριστώ φυσικά τους δικηγόρους μου Νίκο Κωνσταντόπουλο, που έζησε από την αρχή τη μάχη, τον Γιάννη Ματζουράνη που μπήκε σε αυτή γρήγορα και αποφασιστικά και τον Γιάννη Απατσίδη που επέμενε στις λεπτομέρειές της.
