ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Συγκλονίζει η προσωπική εξομολόγηση του καθηγητή Αντώνιου Δημητρακόπουλου Διευθυντή Γ’ Παθολογικής Κλινικής Ερρίκος Ντυνάν Hospital Center στο προφίλ του στο Facebook, για τα όσα έζησε στην κλινική Covid-19 του Νοσοκομείου Κατερίνης.
Σε μία περιοχή με εξαιρετικά υψηλό επιδημιολογικό φορτίο, που μετρά εκατοντάδες κρούσματα και δεκάδες θανάτους.
Μάλιστα η αναφορά του κ. Δημητρακόπουλου ότι το νοσοκομείο Κατερίνης έγινε νοσοκομείο αναφοράς χωρίς να διαθέτει πνευμονολόγο σοκάρει.
Ολόκληρη η ανάρτηση:
8 μέρες στην κλινική Covid-19 του Νοσοκομείου Κατερίνης
Ίσως οι πιο πυκνές ιατρικές ημέρες και ώρες της ζωής μου. Σίγουρα οι πιο πικρές
– 90 νοσηλευόμενοι ασθενείς καθημερινά.
– 140 συνολικά.
Δεκάδες θάνατοι.
Συνεχείς διασωληνώσεις.
Ένα μεσημέρι δώσαμε 7 εξιτήρια, το απόγευμα τα κρεβάτια τους ήταν πάλι γεμάτα.
Στο ΤΕΠ κρατούσαν αρρώστους ακόμη και 36 ώρες μέχρι να βρεθεί κρεβάτι στην κλινική.
Πολλές διακομιδές, γιατί δεν χωρούσαν πουθενά.
Πολλοί σχετικά νέοι, 45-60 ετών.
Κάποιοι με μικρά παιδιά: «σώσε με γιατρέ, έχω παιδιά να μεγαλώσω». Σπάραζε η καρδιά σου.
Την 2η ημέρα διασωληνώσαμε 39χρονο.
Έπειτα από λίγο και 47χρονο.
Σαρώνει σε αυτές τις ηλικίες.
Δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι. Και το σημαντικότερο: χωρίς άλλους παράγοντες κινδύνου.
Με μία εξαίρεση, την παχυσαρκία συχνά.
Πολλές ελλείψεις, κυρίως σε εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό. Χωρίς πνευμονολόγο…
Πάρα πολλοί ιατροί ασθενείς με covid, ταυτόχρονα.
Επιστρατευμένες όλες οι ειδικότητες του νοσοκομείου.
Τι μπορούν όμως να προσφέρουν στην βαριά πνευμονία του covid ιατροί μη σχετικών ειδικοτήτων;
Κάνουν ό,τι μπορούν με αγάπη, φιλότιμο και αυτοθυσία πολλές φορές. Δεν αρκεί όμως.
Φανταστικοί οι ειδικευόμενοι όλων των ειδικοτήτων.
Ανεκτίμητη η προσφορά τους. Στα νοσοκομεία των μεγάλων πόλεων υπάρχει πληθώρα ιατρών.
Εμείς στην Αθήνα ζούμε σε μια άλλη πραγματικότητα.
Μακριά από τη ζοφερή πραγματικότητα των νομαρχιακών νοσοκομείων, όπου το σύστημα υγείας δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό το τεράστιο φορτίο τόσων πολλών ασθενών με πνευμονία ταυτόχρονα.
Δεν ήταν σχεδιασμένα για τις συνθήκες που απαιτούνται στην αντιμετώπιση της πανδημίας.
Εν καιρώ «ειρήνης» επαρκή ίσως, εν καιρώ «πολέμου» ανεπαρκή.
Χρειάζονται βοήθεια κυρίως σε ειδικούς ιατρούς και σε νοσηλευτές με εμπειρία. Και σε εξοπλισμό βεβαίως.
Αναρωτιέμαι όμως: όσους αναπνευστήρες και να έχεις, τους ιατρούς και τους νοσηλευτές που θα τους λειτουργήσουν και θα φροντίσουν τους ασθενείς πώς θα τους βρεις να στελεχώσουν τα νοσοκομεία των μικρών πόλεων της Ελλάδας;
