ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Tο βίντεο, που ανέβηκε στο YouTube από τη Νίνα Γεωργιάδου, μέλος της Ομάδας Στήριξης Μεταναστών και Προσφύγων του πολιτιστικού συλλόγου Καλύμνου «η Πρόοδος», επιχειρεί, όπως σημειώνει η ίδια, «να συνοψίσει τα γιατί ενός ακόμα βρώμικου πολέμου, την απόγνωση και το κύμα αλληλεγγύης στην πιο φτωχή και πιο στοχευμένη χώρα της νεομεσαιωνικής Ευρώπης». Αφιερώνεται δε, «σε όλους τους κυνηγημένους από τον πόλεμο και την πείνα που έφτασαν στα βράχια μας και ιδιαίτερα στους Τάρεκ, Καράμ και Ρούντυ».
Το φιλμάκι ξεκινά με εικόνες από τη Συρία: ανθρώπους καθημερινούς που γιορτάζουν, γελάνε, συζητούν. Και ύστερα ξεκινά η τραγωδία του πολέμου και της προσφυγιάς.
Χωρίς να φοβούνται τις λέξεις, οι δημιουργοί του σημειώνουν:
«Ο πόλεμος με οικονομικά μέσα και ο πόλεμος με όπλα διεξάγονται σε διαφορετικά πεδία μαχών, με τις ίδιες περίπου συνέπειες. Αυτός που ισοπεδώνει έναν ολόκληρο λαό, με όπλο ένα επαχθές χρέος, είναι ο ίδιος που υποδαυλίζει σε μια γειτονική χώρα έναν αιματηρό εμφύλιο, για να την κουρελιάσει και να τη διαμοιράσει. Αυτός που σπρώχνει τα παιδιά μας σ’ ένα νέο κύμα μετανάστευσης, ως φτηνό εργατικό δυναμικό, είναι ο ίδιος που εξαναγκάζει στην προσφυγιά έναν ολόκληρο γειτονικό λαό. Αυτός που κρεμάει τη θηλιά για ν’ αυτοκτονήσουν από απόγνωση 6.500 Έλληνες μέσα σε 5 χρόνια, είναι ο ίδιος που στριμώχνει σε σαπιοκάραβα και πνίγει χιλιάδες ανθρώπους. Έχει ταυτότητα και ιστορική καταβολή. Ονομάζεται ιμπεριαλισμός κι έχει κάψει πολλές φορές την ανθρωπότητα. Είναι μια ύαινα που τρέφεται με σάρκες και χρήμα, ξεδιψάει με πετρέλαιο και μεθάει με αίμα».
Και συμπληρώνουν:
«Εμείς είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που αποφασίσαμε, μέσα σ’ αυτή τη μπανανία, να τιμήσουμε όσο μπορούμε τη μεταναστευτική και προσφυγική ιστορία αυτού που κάποτε ξέραμε ως τόπο μας. Στο όνομα των 3.500 Καλύμνιων που βρήκαν καταφύγιο στη Γάζα και τη Δαμασκό στο 2ο Παγκόσμιο, στο όνομα των 30 περίπου χιλιάδων Καλύμνιων που ζουν ως μετανάστες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και στο όνομα των 5000 Καλύμνιων που πήραν το δρόμο της ξενιτιάς μέσα στα τελευταία 4 χρόνια, είπαμε: θα εξασφαλίζουμε ό,τι καταφέρνουν οι λίγες μας δυνάμεις, ένα πιάτο ζεστό φαΐ, ένα ζεστό αποφόρι, ίσως μόνο μια φρυγανιά σε κάθε άνθρωπο που φτάνει στις ακτές μας, κυνηγημένος είτε από τον πόλεμο είτε από την πείνα. Για μας οι πρόσφυγες και οι μετανάστες έχουν δικαίωμα στη ζωή. Είναι και οι δύο θύματα του ίδιου άθλιου συστήματος που ταΐζει με ανθρώπινο κρέας και τις μηχανές του και τις κάνες των όπλων του».
