ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Μια αποκαλυπτική συνέντευξη έδωσε η Έλενα Ράπτη στο «Omikron Κύπρου» και στη δημοσιογράφο Κάλλια Καστάνη. Η πολιτικός μίλησε για την καθημερινότητά της, την πολιτική, και την προσωπική της ζωή.
Νιώθετε ποτέ την ανάγκη να κατεβάσετε ταχύτητες; Μπορείτε να δείτε το μέλλον σας μακριά από την πολιτική; Ίσως σε μια ζωή πιο απλή;
Η πολιτική δεν είναι η μόνιμη κατοικία κανενός. Περνούμε, προσφέρουμε και αποχωρούμε. Όποιος σκέφτεται την πολιτική διαφορετικά, δεν υπηρετεί τα κοινά αλλά τον εαυτό του. Ασφαλώς και υπάρχει ζωή μετά την πολιτική. Μεγάλη, όμορφη και σίγουρα πιο ανέμελη. Και αν κάποιος επιθυμεί να προσφέρει δεν χρειάζεται να μπει στην πολιτική. Υπάρχει ο οργανωμένος εθελοντισμός-χίλιοι τρόποι να προσφέρουμε στην κοινωνία.
Την πίεση των media τη συνηθίσατε πια, σ’ ό,τι αφορά στην προσωπική σας ζωή; Πότε ακριβώς αποφασίσατε να πάψετε να κρύβεστε και να ζήσετε όπως επιθυμείτε – κάνοντας ακόμα και τολμηρές προσωπικές επιλογές;
Κοιτάξτε, ανέκαθεν προσπαθούσα να προβάλλω μόνο σημαντικές ειδήσεις στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων μου, αυτές δηλαδή που χρησιμεύουν στην κοινωνία. Παράλληλα, ήθελα τις προσωπικές μου στιγμές, που άλλωστε έχουν αξία μόνο για μένα, να τις κρατάω για μένα. Στις περιπτώσεις όμως που φωτογράφοι επέλεξαν να απαθανατίσουν στιγμές της προσωπικής μου ζωής χωρίς την έγκρισή μου, αντιλαμβάνεστε πως δεν μπορώ να φέρω μερίδιο ευθύνης.
Είχατε πει πως η ενασχόλησή σας με την πολιτική, δεν στάθηκε εμπόδιο στη δημιουργία οικογένειας. Από την άλλη, όμως, παραδέχεστε πως όλα αυτά τα χρόνια είχατε ελάχιστο ή καθόλου προσωπικό χρόνο. Μήπως στην πράξη, το «καριέρα και οικογένεια», είναι μια αληθινά δύσκολη εξίσωση;
Δύσκολη ναι, άλυτη όχι. Είναι αλήθεια πως ο προσωπικός μου χρόνος υπήρξε ελάχιστος. Ωστόσο, όταν έρχεται η οικογένεια, όλα προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα που προσδιορίζει.
Εσείς ως παιδί πώς ζήσατε; Ποια ήταν η σχέση σας με τους γονείς σας; Σας ζητούν ποτέ, αυτό που ζητούν από τα παιδιά τους όλοι οι Έλληνες γονείς; Να τους χαρίσετε ένα εγγόνι;
Έζησα όμορφα παιδικά χρόνια, με πολλή αγάπη και στενούς οικογενειακούς δεσμούς μέχρι σήμερα. Οι γονείς μου είναι η καλύτερη συντροφιά μου σε όλα τα επίπεδα. Ζητούν από εμένα αυτά που ζητούν από τα παιδιά τους όλοι οι Έλληνες: να ντύνομαι καλά, να τρώω καλά και να ξεκουράζομαι.
Αν έρθει σήμερα στη ζωή σας ένα παιδί, θα το κρατήσετε;
Φυσικά. Υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία;
Είστε νέα, όμορφη, επιτυχημένη, με σημαντικές σπουδές, με οικονομική επιφάνεια… Είναι εύκολο για έναν άντρα, να σταθεί στο πλευρό σας;
Μα όλα όσα περιγράφετε αφορούν την κοινωνία. Στο σπίτι δεν υπάρχουν αξιώματα και τίτλοι. Εάν ένας άντρας ψάχνει σύντροφο ζωής, θα εστιάσει σε πιο διαχρονικά χαρακτηριστικά που δεν ανήκουν σε αυτά που μόλις μου περιγράψατε.
Εσείς τι είναι αυτό που αναζητάτε από ένα σύντροφο ζωής;
Όλα όσα προσπαθώ κι εγώ να προσφέρω: αγάπη, σεβασμό και πίστη. Οι σχέσεις δοκιμάζονται κάθε μέρα και εμείς εξελισσόμαστε μέσα από αυτές.
Αλήθεια, τι όριο έχουν οι πολιτικές σας φιλοδοξίες; Υπήρξατε δημοτική σύμβουλος, βουλευτής… Νιώθετε έτοιμη να αναλάβετε, για παράδειγμα, μια υπουργική θέση στην Ελλάδα; Είχε επίσης ακουστεί πως μπορεί και να ήσασταν υποψήφια για το Δήμο Θεσσαλονίκης. Θα σας ενδιέφερε να υπηρετήσετε και πάλι την τοπική αυτοδιοίκηση;
Η τοπική αυτοδιοίκηση ήταν το σημείο εκκίνησης της πορείας μου στα κοινά. Ένα μεγάλο σχολείο, μια τεράστια εμπειρία. Όντως υπήρξε μια συζήτηση για το Δήμο Θεσσαλονίκης, αλλά τίποτε περισσότερο. Προς το παρόν, είμαι αφοσιωμένη στο κοινοβουλευτικό μου έργο και στο project που ανέλαβα στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
Μιλήστε μου γι’ αυτό το project. Είστε ενεργό μέλος και συντονίστρια της εκστρατείας «ΕΝΑ στα ΠΕΝΤΕ» του Συμβουλίου της Ευρώπης στην Ελλάδα. Τι ακριβώς αφορά η καμπάνια;
Το Δίκτυο Κοινοβουλευτικών για τον τερματισμό της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών του Συμβουλίου της Ευρώπης ανέλαβε την υλοποίηση μιας εκστρατείας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σε ολόκληρη την Ευρώπη μιας και 1 στα 5 παιδιά πέφτει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Είναι μια σκληρή αλήθεια που πρέπει να αντιμετωπιστεί τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό. Αυτό συμβαίνει σε πολλές χώρες της Ευρώπης συνεπώς και στην Κύπρο και την Ελλάδα. Προσπαθούμε λοιπόν να βοηθήσουμε στην πρόληψη του φαινομένου. Τον συντονισμό της ελληνικής εκστρατείας μου ανέθεσε η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, επικεφαλής της ελληνικής Αντιπροσωπείας και πραγματοποίησα πάνω από 100 δράσεις σε όλη τη χώρα με τη στήριξη της Βουλής των Ελλήνων. Στη δυναμική της συμβάλλει καθοριστικά η ίδια η κοινωνία με το ενδιαφέρον και τη συμμετοχή της σε όλες τις δράσεις. Σκοπός του Συμβουλίου της Ευρώπης είναι ο τερματισμός της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης.
Η σεξουαλική βία και η κακοποίηση μικρών παιδιών ήταν, μέχρι σήμερα, λίγο πολύ ένα θέμα ταμπού – οι περισσότεροι Έλληνες γονείς το απωθούν, σαν να θέλουν να το ξορκίσουν. Σαν να λένε, «αν δεν μιλήσουμε γι’ αυτό, δεν υπάρχει». Ή «αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε μας». Το διαπιστώνετε κι εσείς;
Πράγματι, για κάποιους γονείς η παιδική σεξουαλική κακοποίηση αποτελεί θέμα ταμπού. Για το λόγο αυτό, είτε αποφεύγουν να το συζητούν θεωρώντας ότι δεν θα συμβεί ποτέ στο δικό τους παιδί, είτε όταν αντιληφθούν ένα περιστατικό νιώθουν την ανάγκη να το συγκαλύψουν ώστε να μην στιγματιστεί κοινωνικά το παιδί τους. Είναι μια ενστικτώδης αντίδραση, μια φοβία, που κρατά τα στόματα κλειστά με αποτέλεσμα να δυσκολεύει κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης των θυτών. Εκεί ακριβώς αποσκοπεί η δική μας προσπάθεια.
Πώς προσπαθείτε να αντιμετωπίσετε ένα τέτοιο θέμα ταμπού;
Μιλάμε ανοιχτά για το θέμα ώστε να πάψει να αποτελεί ταμπού. Μόνο έτσι θα ευαισθητοποιηθεί η κοινωνία και θα μπορούν να αμυνθούν τα παιδιά. Παράλληλα, θα είναι το οικογενειακό περιβάλλον ενήμερο ώστε να αποτελεί ασπίδα προστασίας για τα παιδιά. Η ευαισθητοποίηση είναι το κλειδί αυτής της προσπάθειας. Το Συμβούλιο της Ευρώπης μας δίνει τα σχετικά εργαλεία για να δουλέψουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Το τηλεοπτικό σποτ, το παραμύθι «Η Κίκο και το Χέρι», το έντυπο για τους γονείς και μαζί εμείς εκδώσαμε ένα έντυπο με 7 τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας για την παροχή ειδικής πληροφόρησης από εξειδικευμένους επιστήμονες.
Τι ανταπόκριση βρίσκετε; Ο κόσμος είναι δύσπιστος, καχύποπτος, απορριπτικός ή έχει ειλικρινές ενδιαφέρον να μάθει πώς θα προστατέψει το παιδί του;
Υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση. Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος διψά για ενημέρωση. Ειδικά οι μητέρες που είναι πιο κοντά στην κάθε στιγμή του παιδιού. Είναι πολύ αισιόδοξο πως, όπου κι αν βρεθήκαμε με την εκστρατεία «ΕΝΑ στα ΠΕΝΤΕ», γονείς και εκπαιδευτικοί έδειξαν ειλικρινές ενδιαφέρον να ενημερωθούν για το πώς μπορούν να προστατέψουν τα παιδιά. Η καμπάνια προσφέρει τα εργαλεία για να επικοινωνήσουν τα σωστά μηνύματα στα παιδιά με απλά λόγια.
Το «Ένα στα Πέντε», αφορά την πρόληψη της παιδικής κακοποίησης. Τι γίνεται όμως, αν το «κακό» τελικά συμβεί; Πώς βοηθάτε τις οικογένειες να προχωρήσουν σε καταγγελίες, να μιλήσουν, να υποδείξουν τους δράστες, να τους παραπέμψουν στη δικαιοσύνη;
Το έντυπο του Συμβουλίου της Ευρώπης για γονείς, περιλαμβάνει απλές και πρακτικές οδηγίες για το πώς να μιλήσουν στο παιδί και πώς να το πλησιάσουν σε περίπτωση που έχει πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Για παράδειγμα, σε ένα τέτοιο περιστατικό οι γονείς θα πρέπει να διαβεβαιώσουν το παιδί ότι θα ασχοληθούν με το θέμα, απευθυνόμενοι άμεσα σε έναν ειδικό που θα τους δώσει τις σωστές κατευθύνσεις. Να μη θυμώσουν με το παιδί. Να μην το κάνουν να νιώσει ότι φταίει ή ότι έκανε κάτι κακό. Να κουβεντιάσουν μαζί του ρωτώντας το τι έγινε, πότε έγινε και με ποιον, αλλά όχι γιατί. Διότι στο ερώτημα γιατί, το παιδί θα νιώσει συνένοχο, θα κλειστεί στον εαυτό του και δεν θα αποκαλύψει αυτό που του συμβαίνει.
Και η κοινωνία; Τι κάνει για τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις; Πώς τις χειρίζεται;
Υπάρχουν εθνικές και ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες που αφορούν στην αυστηροποίηση του πλαισίου ποινικής αντιμετώπισης των θυτών. Αυτό το διάστημα μάλιστα συζητείται στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων το σχέδιο νόμου για την καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης παιδιών και της παιδικής πορνογραφίας που ενσωματώνει την Κοινοτική Οδηγία 2011/93/ΕΕ στο εθνικό δίκαιο της Ελλάδας. Ακόμη, οργανώνονται καλύτερα οι δομές που διασφαλίζουν την προσεκτική διαχείριση των παιδιών – θυμάτων παρέχοντάς τους πλήρη ψυχολογική και νομική υποστήριξη. Πρέπει επίσης να σας πω πως πριν από λίγους μήνες κατέθεσα μια σειρά ερωτήσεων για «τη δημιουργία σπιτιού του παιδιού», κάτι που ήδη υλοποιείται, για «την εισαγωγή ειδικού μαθήματος στην ευέλικτη ζώνη του σχολικού προγράμματος», καθώς και για «την ειδικότερη επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και της σχολικής κοινότητας».
Παρατηρεί κανείς πως κάθε project που αναλαμβάνετε, στην κυριολεξία το «παντρεύεστε», του αφιερώνεστε με πάθος, μέρα και νύχτα. Τι τροφοδοτεί αυτό το πάθος;
Δυο πολύ σημαντικοί παράγοντες: η ευθύνη για αυτό που έχω αναλάβει να το ολοκληρώσω με επιτυχία και η βαθιά μου πίστη ότι μέσα από αυτό μπορώ να βοηθήσω ουσιαστικά.
Αναρωτιέται κανείς – λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το project της ενημέρωσης για την παιδική κακοποίηση – τι είδους μητέρα θα γίνετε…
Θέλω να είμαι κοντά στα παιδιά μου, στην κάθε τους στιγμή.
Δείχνετε πάντα ετοιμοπόλεμη και απολύτως συγκροτημένη. Έχετε φόβους; ανασφάλειες; Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Φοβάμαι τις αλλαγές που δεν είναι επιλογή μου. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι…ο αποχωρισμός.
