ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Η Άννα Βίσση σε πρόσφατη συνέντευξή της, στο κυπριακό περιοδικό “Down Town”, μίλησε για τον ρατσισμό που δέχτηκε την δεκαετία του ’80.
«Ειδικά με σύντροφο τον Καρβέλα, στα 80’s, βίωσα πάρα πολύ ρατσισμό. Ο Νίκος τότε φορούσε σκουλαρίκι, είχε μακριά μαλλιά και μιλούσε μόνο με αλήθειες. Αυτό ήταν μια ενοχλητική κατάσταση για τους συντηρητικούς, που αντιλαμβάνεσαι τότε ήταν πολύ περισσότεροι και επικρατούσαν. Αυτό τον ρατσισμό τον βίωσα κι εγώ ως γυναίκα του», δήλωσε η Άννα Βίσση.
Και κατόπιν πρόσθεσε:
«Όταν κάναμε, αρχές του ’90, για πρώτη φορά τους “Δαίμονες” μας είπαν σατανιστές και η εκκλησία μας κατηγόρησε σαν Άθεους. Όταν χωρίσαμε και ζούσαμε για λίγο καιρό στο ίδιο σπίτι ως φίλοι μάς έλεγαν ανώμαλους και προκλητικούς. Γενικότερα, δεχόμασταν καθημερινά γελοίες και ενίοτε αρκετά επιθετικές κριτικές. Πάντα γελούσαμε, όμως, με αυτό. Δεν φοβόμασταν, ούτε τις παίρναμε σοβαρά γιατί -ευτυχώς- είχαμε μυαλό, βλέπαμε μπροστά και κυρίως βλέπαμε μέσα μας».
Όσον αφορά για τη διαφορετικότητα, η Άννα Βίσση τόνισε:
«Αισθάνομαι πως αυτοί που πολεμούν τη διαφορετικότητα είναι εκείνοι που δεν έχουν αρκετή δική τους προσωπικότητα, που η ζωή τους είναι βαρετή, που δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν και κρίνουν με ευκολία κάτι που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν, δεν καταλαβαίνουν και δεν αισθάνονται. Στην ουσία αντικρίζοντάς το δεν μπορούν να το χειριστούν και στην ουσία το φοβούνται. Εκείνος που έχει προσωπικότητα, που τολμάει να ξεχωρίζει, να είναι διαφορετικός, να κάνει ακριβώς αυτό που αισθάνεται, όσο περίεργο κι αν μοιάζει, αρκεί να είναι πιστός στα θέλω και τα πιστεύω του, για μένα αυτός είναι ο κανονικός».
