ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Η εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Εφρίν αποσκοπούσε σε δύο πράγματα:
Πρώτον, να αποτρέψει την εδαφική σύνδεση των μεγάλων Κουρδικών θυλάκων της Βόρειας Συρίας με τον απομονωμένο κουρδικό θύλακα της Εφρίν ώστε να εμποδίσει την έξοδο των Κούρδων στη Μεσόγειο, για εξαγωγή πετρελαίου.
Δεύτερον, να παράσχει κάλυψη ως οπισθοφυλακή στην Αλεξανδρέττα (αραβική περιοχή) την οποία οι Τούρκοι προσάρτησαν το 1939 από την γαλλοκρατούμενη τότε Συρία και συνορεύει με την Εφρίν.
Η Συρία ως ανεξάρτητο κράτος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν αναγνώρισε την προσάρτηση αυτή. Ωστόσο, η κατοχή των τουρκικών στρατευμάτων στην Εφρίν δημιουργεί ορισμένα προβλήματα.
Πώς θα αντιδράσει ο Άσαντ, παρά την γενική εχθρότητα του Άσαντ προς τους Κούρδους της Συρίας;
Εφόσον βασική αρχή του Άσαντ είναι η αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων από το συριακό έδαφος μετά την οριστική συντριβή του Ισλαμικού Κράτους και των «αντιπολιτευτικών» στρατιωτικών δυνάμεων, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν αποκλείεται ο αλαουίτης στο θρήσκευμα Ἀσαντ να συνεργαστεί με τους Κούρδους, που είναι φορείς ενός κοσμικού Ισλάμ και πολέμησαν σφοδρά το Ισλαμικό Κράτος.
Οι Κούρδοι είναι επιπλέον και σύμμαχοι του Ισραήλ ως μη Άραβες.
Επί του παρόντος οι Κούρδοι στη Βόρειο Συρία μπορούν να επικοινωνήσουν με την Εφρίν μόνο μέσω περιοχών που ελέγχει ο Άσαντ.
Επειδή η Ρωσία έχει ως αρχή τη διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας, δεν αποκλείεται να μην δει αρνητικά το ενδεχόμενο επίθεσης του Άσαντ κατά των τουρκικών στρατευμάτων στο Εφρίν με τη βοήθεια των Κούρδων.
Σε περίπτωση που ο Άσαντ αποφασίσει να στραφεί κατά των Τούρκων, πιθανότατα το Ιράν, που χαρακτήρισε την ενέργεια των Τούρκων ως εισβολή, να ενισχύσει τον Άσαντ.
Η «συμμαχία» Τουρκίας, Ρωσίας και Ιράν είναι εύθραυστη.
Η Αμερικανική παρουσία στην Συρία αποσκοπεί κυρίως να αναχαιτίσει πιθανή επιρροή του Ιράν μέσω της Χεζμπολάχ, η οποία διερχόμενη από την Συρία, δραστηριοποιείται στο Λίβανο κατά του Ισραήλ.
Οι Κούρδοι, οι οποίοι δρουν ανεξάρτητα, μάχονται κατά των υπολειμμάτων του Ισλαμικού Κράτους με αμερικανικό οπλισμό.
Το πρόβλημα για τις ΗΠΑ είναι ότι ενδεχόμενη μετακίνηση κουρδικών στρατευμάτων επί του παρόντος στην Εφρίν κατά των Τούρκων θα σημάνει εξασθένιση του αγώνα των Κούρδων κατά του Ισλαμικού Κράτους.
Η είσοδος των Τουρκικών στρατευμάτων στην Εφρίν ήταν μια πύρρειος νίκη του Ερντογάν, η οποία πιθανότατα θα οδηγήσει στην σύμπραξη Κούρδων και Άσαντ κατά της Τουρκίας για την διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας.
Δεν θα επηρεάσει σημαντικά τις εξελίξεις του Κουρδικού, μάλλον θα προκαλέσει σοβαρά αντίποινα των Κούρδων της Τουρκίας κατά τουρκικών στόχων εντός της Τουρκίας και ο Ερντογάν μπορεί να επιχαίρει μόνο για λίγο.
Σίγουρα ο Ερντογάν εκμεταλλεύεται τη «νίκη» του στην Εφρίν για την προεκλογική του εκστρατεία.
Αλλά δεν πρόκειται να συντελέσει στην αύξηση των ποσοστών του, ούτε σίγουρη είναι η νίκη του, δεδομένης της επιδείνωσης της τουρκικής οικονομίας, αλλά και σε περίπτωση που νικήσει εύκολα μπορεί να αμφισβητηθεί η νίκη είτε λόγω νοθείας είτε λόγω διεξαγωγής εκλογών υπό συνθήκες στρατιωτικού νόμου.
Κάθε δύναμη που έχει εμπλακεί στην συριακή κρίση έχει τους δικούς της στόχους.
Η Τουρκία θέλει να παραμείνει στην Εφρίν ώστε να διαπραγματευτεί το μέλλον της Συρίας με την στρατιωτική της παρουσία, δεν φαίνεται ότι μπορεί να αποτρέψει την ανάδειξη κουρδικής οντότητας εντός της Συρίας, ίσως το μόνο που θα επιδιώξει είναι η αποτροπή της εδαφικής συνέχειας της Εφρίν με τους κύριους Κουρδικούς θυλάκους στην Β.Α. Συρία.
Αλλά στην περίπτωση αυτή οι Κούρδοι θα μπορέσουν να επικοινωνήσουν μέσω εδάφους που ελέγχει ο Άσαντ. Το κλειδί είναι η συμμαχία των Κούρδων με τον Άσαντ.
Η αμερικανική παρουσία αποσκοπεί στην μείωση της δύναμης της Χεζμπολάχ την οποία στηρίζει το Ιράν κατά του Ισραήλ.
Το Ιράν θα χρησιμοποιήσει την στρατιωτική του παρουσία για να προσπαθήσει να εξαναγκάσει τον Τράμπ να αναθεωρήσει τις απόψεις του για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.
Όπως είναι γνωστό, ο Τράμπ απέρριψε την διεθνή συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, παρά τις αντιρρήσεις της Ευρώπης και συγκροτεί ένα νέο άξονα κατά του Ιράν.
Έτσι εξηγείται η «φιλελευθεροποίηση» του σουνιτικού καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας, η οποία διάκειται εχθρικά προς το σιϊτικό Ιράν, και ο πόλεμος Ιράν με τη Σαουδική Αραβία που διεξάγεται μέσω αντιπροσώπων στην Υεμένη.
Από την άλλη πλευρά η Ρωσία θέλει μια νέα Συρία με ομοσπονδιακή βάση με κοσμικό Ισλάμ και για αυτό στηρίζει τον Άσαντ και τους Κούρδους.
Το Ισραήλ δεν θέλει ιρανική επιρροή στη νέα Συρία και φαίνεται ότι τα υψίπεδα του Γκολάν (που προσάρτησε από τη Συρία στον πόλεμο των έξι ημερών τον Ιούνιο του 1967) επανέρχονται πάλι στο προσκήνιο και θα παίξουν το ρόλο τους στη συρρίκνωση της Χεζμπολάχ στη νότιο Συρία και κατά του Ιράν.
Η Τουρκία δεν είναι ο κύριος παίκτης, δεν μπορεί να αποτρέψει την δημιουργία κουρδικής οντότητας εντός της νέας Συρίας (ίσως στο εγγύς μέλλον δούμε και Κουρδικό κράτος), θα επιδιώξει όμως να αποτρέψει την εδαφική συνέχεια των Κουρδικών θυλάκων της Συρίας ώστε να μην έχουν διέξοδο στην θάλασσα, κάτι που πολύ δύσκολα θα πετύχει.
Ακριβώς η αίσθηση του αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει ο Ερντογάν –δεν πρέπει να αποδίδεται καμία ουσιαστική σημασία στα τηλεοπτικά σόου για την αισιόδοξη εικόνα που προβάλλει- και η κατάρρευση της τουρκικής λίρας τον οδήγησαν σε πρόωρες εκλογές υπό στρατιωτικό καθεστώς.
Η Τουρκία μάλλον υπεισέρχεται σε νέες εσωτερικές περιπέτειες μετά τις εκλογές.
