ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ακολουθεί τουρκικό δημοσίευμα: Εδώ και αρκετό καιρό, το Ισραήλ κλιμακώνει τις μονομερείς του ενέργειες όχι μόνο στις εδαφικές επικράτειες της περιοχής του Λεβάντε, αλλά και εντός των θαλασσίων ζωνών του, ευθυγραμμίζοντας ολοένα και περισσότερο την πολιτική του με τον άξονα Ελλάδας-Ελληνοκυπριακής διοίκησης [σ.σ. Κυπριακή Δημοκρατία] στην Ανατολική Μεσόγειο.
Όπως αποδείχθηκε από την πρόσφατη 10η Τριμερή Σύνοδο Κορυφής Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ που πραγματοποιήθηκε στο Τελ Αβίβ [σ.σ. στην Ιερουσαλήμ], αυτός ο εμφανώς αντιτουρκικός άξονας ενίσχυσε τους δεσμούς του, οι οποίοι αρχικά είχαν εδραιωθεί στον πολιτιστικό και οικονομικό τομέα.
Τόσο η δομή της σύμπραξης όσο και οι ομιλίες των ηγετών υποδηλώνουν ότι ο περιορισμός της αυξανόμενης δυναμικής της Τουρκίας σε πολλαπλά πεδία στην περιοχή διαδραματίζει κεντρικό ρόλο.
Συγκεκριμένα, η συμμαχία εδράζεται σε μεγάλο βαθμό στην απομόνωση της Τουρκίας ως ενεργειακού, θαλάσσιου και πολιτικού δρώντα στην περιοχή της Μεσογείου, καθώς τα εμπλεκόμενα μέρη επιδιώκουν να κυριαρχήσουν στα περιφερειακά αποθέματα υδρογονανθράκων και να ελέγξουν τις πιθανές διαδρομές αγωγών. Αυτές οι εξελίξεις μεταφράζονται άμεσα σε πολιτική επιρροή.
Σε αυτό το μοντέλο ευθυγράμμισης, η αναδυόμενη κεντρικότητα της Τουρκίας στη Συρία και ο εν δυνάμει μετασχηματιστικός της αντίκτυπος στην περιοχή του Λεβάντε φαίνεται ότι ώθησαν αυτόν τον αντιτουρκικό άξονα στην Ανατολική Μεσόγειο να πιέσει κατακερματισμένα κράτη, όπως ο Λίβανος, να προσχωρήσουν στην ατζέντα τους.
Παρά την αποτυχία του έργου EastMed, το οποίο υποστηρίχθηκε απροκάλυπτα από τον αντιτουρκικό άξονα με σκοπό τον αποκλεισμό της Τουρκίας από την ενεργειακή εξίσωση της Ανατολικής Μεσογείου και την αποδυνάμωση της Τουρκίας και της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ) [σ.σ. κατοχικό ψευδοκράτος], οι μονομερείς και υπονομευτικές ενέργειες της αντιτουρκικής τριμερούς συμμαχίας συνεχίστηκαν στην περιοχή, ιδιαίτερα μετά τη μεταβολή της ισορροπίας ισχύος στον Λεβάντε.
Αυτές οι προσπάθειες έγιναν ιδιαίτερα ορατές σε δύο συγκεκριμένες περιπτώσεις: Πρώτον, με την αρχική πλήρους κλίμακας εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα και τις επακόλουθες στρατιωτικές καταπατήσεις στον Λίβανο· δεύτερον, με την πτώση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία.
Αυτά τα δύο γεγονότα μετέβαλαν ριζικά τις παραδοσιακές πολώσεις που βασίζονταν στον Λεβάντε και τις ανταγωνιστικές δυναμικές εντός μιας περιοχής που ιστορικά χαρακτηρίζεται από πορώδη σύνορα και έντονες κοινωνικές αλληλεπιδράσεις.
Ο Λίβανος σε διασταυρούμενα πυρά
Ενώ ο άξονας Χεζμπολάχ-Ιράν, μαζί με το αναπόσπαστο τμήμα του, το καθεστώς Άσαντ, αποδυναμώθηκε σε μεγάλο βαθμό, επανεμφανίστηκαν δύο πρόσφατοι ανταγωνιστικοί δρώντες.
Ο ένας είναι το Ισραήλ, το οποίο θεωρείται μια εισβολική, βάναυση και, κυρίως, ανεξέλεγκτη περιφερειακή δύναμη.
Ο άλλος είναι η πλήρης ενσωμάτωση της Τουρκίας σε αυτή την υποπεριφέρεια της Μέσης Ανατολής μέσω της συριακής επανάστασης.
Αντιμέτωπο με την εξισορροπητική θέση της Τουρκίας και τον αυξανόμενο εδραιωμένο ρόλο της στη Συρία -πέραν των συνεχιζόμενων προσπαθειών του να εκμεταλλευτεί ορισμένες ομάδες Δρούζων στα συριακά εδάφη που περιβάλλουν την περιοχή κατοχής του στη Συρία και τη συμμαχία του με την τρομοκρατία των YPG/SDF– το Ισραήλ στράφηκε στη χειραγώγηση της ήδη διαρρηγμένης θρησκευτικής δυναμικής του Λιβάνου, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει όχι μόνο την εδαφική αλλά και τη θαλάσσια ηγεμονία του στον Λεβάντε.
Υπό αυτή την έννοια, ευθυγραμμίστηκε με τον άξονα Ελλάδας-Κύπρου για να ωθήσει τη νεοσυσταθείσα κυβέρνηση του Λιβάνου να επικυρώσει τη θαλάσσια συμφωνία, η οποία παρέμενε στάσιμη από την υπογραφή της το 2007.
Τελικά, και οι δύο κυβερνήσεις κήρυξαν από κοινού την ενεργοποίηση αυτής της αμφιλεγόμενης και παράνομης θαλάσσιας συμφωνίας μεταξύ του Λιβάνου και της ελληνοκυπριακής διοίκησης.
Ενώ ο Λίβανος απείχε προηγουμένως από την επικύρωση αυτής της συμφωνίας, αυτό το πρόσφατο βήμα κινδυνεύει να εντείνει τις σχέσεις του όχι μόνο με την Τουρκία αλλά και με τη Συρία, η οποία δεν έχει ακόμη οριοθετήσει τα δικά της θαλάσσια σύνορα με τους σχετικούς δρώντες.
Πριν από αυτή την επικύρωση, ο Λίβανος είχε ήδη κινηθεί για την επίλυση των μακροχρόνιων θαλάσσιων διαφορών του με το Ισραήλ το 2022 μέσω της μεσολάβησης των ΗΠΑ.
Στη συνέχεια, εν μέσω μεταβαλλόμενων εσωτερικών ισορροπιών ισχύος και της εμφάνισης μιας πιο εύθραυστης κυβερνητικής δομής εκτεθειμένης στις πιέσεις Ισραήλ-ΗΠΑ, η νεοϊδρυθείσα κυβέρνηση των Αούν και Μικάτι (Aoun-Salam) φάνηκε να θεωρεί την πιθανή συνεργασία με τον αντιτουρκικό άξονα, ιδιαίτερα στην Ανατολική Μεσόγειο, ως εργαλείο τόσο για τον περιορισμό των στρατιωτικών ενεργειών του Ισραήλ όσο και για την ευθυγράμμιση με τις πολιτικές προτιμήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γαλλίας.
Παρά την παραδοσιακή απροθυμία του Λιβάνου να εμβαθύνει τις σχέσεις με την Τουρκία, η οποία απορρέει από την παρουσία ορισμένων εγχώριων ομάδων και την καθοριστική επιρροή τους στην πολιτική του Λιβάνου, η Βηρυτός απέφευγε τη δραστική σύγκρουση με τις περιφερειακές ανησυχίες της Τουρκίας.
Ωστόσο, οι εξελισσόμενες σεκταριστικές ισορροπίες εντός της πολιτικής του Λιβάνου, σε συνδυασμό με την άνοδο αρκετών δρώντων που δεν έχουν αρνητική αντίληψη για το Ισραήλ και την αντιτουρκική ευθυγράμμιση στην Ανατολική Μεσόγειο, μεταμόρφωσαν σταδιακά τη συνολική πολιτική προοπτική του Λιβάνου.
Κατά της Τουρκίας και της ΤΔΒΚ [ψευδοκράτος]
Επομένως, η πρόσφατη δήλωση για τη θαλάσσια συμφωνία από τον Λίβανο και την ελληνοκυπριακή διοίκηση αναδεικνύει αρκετά σημαντικά σημεία, με κυριότερο τη σταδιακή μετατόπιση του Λιβάνου σε μια διαφορετική περιφερειακή πόλωση.
Πρώτον, αυτή η διευθέτηση φαίνεται να παραβιάζει καθιερωμένα νομικά, ιστορικά και γεωγραφικά δικαιώματα, παραβλέποντας τη συγκατάθεση της ΤΔΒΚ και τις συμφωνίες οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών που έχουν ολοκληρωθεί μεταξύ της Τουρκίας και της ΤΔΒΚ.
Οι θαλάσσιες ζώνες και οι άδειες εξερεύνησης που αναγνωρίζονται αμοιβαία από την Τουρκία και την ΤΔΒΚ επικαλύπτονται και έρχονται σε αντίθεση με τις διατάξεις της συμφωνίας Λιβάνου-Ελληνοκυπρίων.
Παρά την αναδυόμενη συνεργασία μεταξύ Ισραήλ, Ελλάδας και Λιβάνου που αποσκοπεί στον περιορισμό της θαλάσσιας θέσης της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, η εδραιωμένη συμμαχία της Τουρκίας με την ΤΔΒΚ και η πιθανή επιδίωξη αντίστοιχων συμφωνιών οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών με τη Συρία πιθανότατα θα ακύρωναν αυτή την πρόσφατη πρωτοβουλία τύπου EastMed.
Δεύτερον, καταδεικνύει ότι το Ισραήλ προτίθεται να κυριαρχήσει στην πολιτική του Λιβάνου με την υποστήριξη κύριων δρώντων επιρροής, όπως οι ΗΠΑ και η Γαλλία, παράλληλα με τη σιωπηρή συγκράτηση ορισμένων περιφερειακών δυνάμεων, όπως η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), που στήριξαν την πρόσφατη κυβέρνηση του Λιβάνου για να αποδυναμώσουν τον άξονα Χεζμπολάχ-Ιράν στον Λεβάντε.
Τρίτον, ο Λίβανος εμπλέκεται άμεσα σε μια νέα περιφερειακή πόλωση, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να ξεφύγει από τις προηγούμενες. Από αυτή την οπτική γωνία, με τη θαλάσσια συμφωνία του, η επιβεβαίωση εκ μέρους του Λιβάνου του αντιτουρκικού μπλοκ της Ανατολικής Μεσογείου συνιστά στρατηγικό σφάλμα, καθώς αγνοεί τα νομικά, πολιτικά και ιστορικά δικαιώματα της Τουρκίας και της ΤΔΒΚ στην περιοχή.
Σε αυτό το πλαίσιο, η νέα κυβέρνηση του Λιβάνου εμφανίζεται πρόθυμη να συνεργαστεί σε ένα άλλο έργο τύπου EastMed στην Ανατολική Μεσόγειο, και πάλι υπό την ηγεσία και την υποστήριξη του Ισραήλ και της Ελλάδας.
Τέταρτον, η επικύρωση της συμφωνίας αποσαφηνίζει τη συχνά παραβλεπόμενη στρατηγική σημασία του Λιβάνου, όχι μόνο για την κατανόηση των περιφερειακών πολώσεων, των σεκταριστικών ρηγμάτων στην περιοχή και των τοπικών-περιφερειακών συμμαχιών, αλλά και τη στρατηγική του θέση στην αναδιάταξη ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο.
Όπως η Λιβύη, έτσι και ο Λίβανος κατέχει κομβική θέση στη διασταύρωση όλων των θαλασσίων συνόρων της Ανατολικής Μεσογείου, καθώς συνορεύει με το Ισραήλ, τη Συρία και τη νήσο Κύπρο.
Οι πρόσφατες αντιδράσεις της Τουρκίας σε αυτή τη συμφωνία, σε συνδυασμό με τη σταθερή απόρριψη των μονομερών ελληνοκυπριακών ενεργειών που αποσκοπούν στον αποκλεισμό των θαλάσσιων δικαιωμάτων της ΤΔΒΚ, δείχνουν την αποφασιστική της στάση να αντιμετωπίσει τις διαδοχικές προσπάθειες περικύκλωσης της συμμαχίας Τουρκίας-ΤΔΒΚ στο τμήμα του Λεβάντε της Ανατολικής Μεσογείου.
Όπως αντικατοπτρίζεται στις πρωτοβουλίες της Τουρκίας στη Λιβύη που εντάθηκαν την περίοδο 2018-2019, η πρόσφατη ευθυγράμμιση μεταξύ του αντιτουρκικού άξονα και οι προσπάθειές τους να εκμεταλλευτούν τις πρόσφατες αμφιταλαντεύσεις του Λιβάνου ως αποτέλεσμα του ευρύτερου κενού ισχύος που προσπάθησε να καλύψει το Ισραήλ, είναι πιθανό να ανατραπούν με ένα διαφοροποιημένο σύνολο τουρκικών αντιμέτρων σε διάφορα πεδία.
Εν κατακλείδι, παρά τη συχνή παραγνώρισή του στους βασικούς στρατηγικούς υπολογισμούς σχετικά με την Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή, ο Λίβανος κατέχει σημαντική θέση στις ενεργειακές δυναμικές, τις θαλάσσιες οριοθετήσεις και τις εμπορικές οδούς, όπως ακριβώς και ο αναδυόμενος κομβικός ρόλος της Λιβύης στην ενεργό μεσογειακή πολιτική της Τουρκίας για την αμφισβήτηση των πολιτικών απομόνωσης σε αυτή την περιοχή.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Λιβύη και ο Λίβανος ελέγχουν διαφορετικά τμήματα της Μεσογείου και βρίσκονται στη διασταύρωση στρατηγικών θαλασσίων ζωνών, η Τουρκία θα πρέπει να επεκτείνει τις σταθεροποιητικές και εποικοδομητικές της προσπάθειες στον Λίβανο, ο οποίος είναι απαραίτητος για την περιφερειακή τάξη του Λεβάντε και τη θαλάσσια συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πηγή: Daily Sabah
Σημείωση TRIBUNE: Κι ενώ είχε δημοσιευτεί η παραπάνω τουρκική «αγωνία» και φόβος, έγινε γνωστό ότι ο αρχηγός του στρατού της φιλοτουρκικής ισλαμιστικής νεο-οθωμανικής ΔΥΤΙΚΗΣ Λιβύης σκοτώθηκε μετά την επίσκεψή του στην Άγκυρα και ότι ο Ερντογάν τηλεφώνησε στον πρόεδρο του Λιβάνου για να «γλείψει».
