ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Το ιρανικό καθεστώς δεν αποτελεί μία κυβέρνηση με την οποία μπορεί κανείς να διαπραγματευτεί. Πρόκειται για μία ιδεολογία που αναπαράγεται.
Ακόμη και μετά από μία ήττα, όσοι είναι βαθιά ριζωμένοι στον ριζοσπαστισμό θα ανασυνταχθούν, ανεξάρτητα από το πόσο χρόνο απαιτεί αυτό. Ένας χρόνος, πέντε, πενήντα, χίλια χρόνια.
Αυτό συνεπάγεται διαρκείς κύκλους σύγκρουσης, εκτός εάν υπάρξει αλλαγή στον ίδιο του τον πυρήνα.
Ο μόνος διαρκής τρόπος να σπάσει αυτός ο κύκλος βρίσκεται στους ίδιους τους Ιρανούς, στην πλειοψηφία που υποφέρει εντός του Ιράν υπό τους αγιατολάχ και επιθυμεί την ελευθερία.
Η εξωτερική πίεση και τα στρατιωτικά πλήγματα μπορούν να υποβαθμίσουν το καθεστώς, αλλά δεν προσφέρουν χτύπημα εξόντωσης (knock out punch).
Αυτό μπορεί να προέλθει μόνο από έναν πληθυσμό που είναι πρόθυμος να καταλάβει το μέλλον του, να ανατρέψει το καθεστώς και να θυσιαστεί για την ίδια του την ελευθερία.
Εάν επιδιώκουμε το τέλος αυτού του διαρκούς πολέμου (forever-war), η Δύση και το Ισραήλ πρέπει να σταματήσουν να προσποιούνται ότι η λύση είναι η στρατιωτική ανάσχεση.
Η υποστήριξη πρέπει να στοχεύει στην ενδυνάμωση του ιρανικού λαού: παροχή πληροφοριών, ασφαλείς επικοινωνίες, συντονισμός, στοχευμένες κυρώσεις στις ελίτ του καθεστώτος, ανθρωπιστική βοήθεια στα θύματα και ενίσχυση των ανεξάρτητων ιρανικών δυνατοτήτων.
Το συμπέρασμα είναι σαφές: η ήττα του καθεστώτος θα έρθει μέσω της ένοπλης αντίστασης, της πολιτικής και της κοινωνικής πίεσης.
Εάν επιθυμούμε την ειρήνη, και οι άνθρωποι επιθυμούν την ελευθερία, οφείλουμε να ενισχύσουμε και να υποστηρίξουμε τον λαό επί του εδάφους.
