ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ο τραγουδιστής Χρήστος Κυριαζής πέθανε. Ανείπωτη θλίψη. Τα ξημερώματα της Τετάρτης (10/11) άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 68 ετών. Σύμφωνα με πληροφορίες έδινε μάχη με τον καρκίνο.
Ο Χρήστος Κυριαζής γεννήθηκε το 1953 στον Πειραιά και μεγάλωσε στα Καμίνια.
Ο πατέρας του εργαζόταν ως επιπλοποιός και λόγω της οικογενειακής παράδοσης κι εκείνος έμαθε τη τέχνη.
Ποτέ όμως δεν έκρυψε την αγάπη του για τη μουσική.
Στην διάρκεια της ζωής του το όνομά του συνδέθηκε και με την κατασκευή επίπλων.
Σε ηλικία μόλις 12 ετών πήρε μία χειροποίητη κιθάρα κι άρχισε να προσπαθεί μέσα από αυτήν, να μάθει τις νότες.
Πέντε χρόνια αργότερα, έπαιζε με ένα μικρό rock συγκρότημα σε καφετέριες και ζαχαροπλαστεία της εποχής.
Ο Χρήστος Κυριαζής ήταν δημιουργός και μέλος του Συγκροτήματος «Πρόκες» (1972) και προηγουμένως, των Συγκροτημάτων «Mirabilis Zalapa» και «What a pity».
Κατόπιν έφυγε για σπουδές στην Ιταλία. Όταν επέστρεψε, στράφηκε προς τη λαϊκή μουσική.
Ο δίσκος που φέρει τον τίτλο της μεγάλης επιτυχίας του «Μου θυμίζεις τη μάνα μου» (1992) έγινε «πλατινένιος», ξεπερνώντας τις 125.000 αντίτυπα!
Οι τελευταίοι δίσκοι του: «Επιτυχίες» (1994), «Η αγάπη είναι μία» (1994, «χρυσός» δίσκος των 30.000 αντιτύπων), «Χαμένος Νικητής» (1995), «Άλλο τί θέλω, άλλο τι μπορώ» (1997).
Τα γνωστότερα τραγούδια αυτών των δίσκων: «Οι απέναντι που πληρώνουν έναντι», «Ημεροβίγλι», κ.λπ.
Χρήστος Κυριαζής: Η σχέση με τη Βάνα Μπάρμπα, το τραγούδι που της έγραψε και η απομάκρυνση απ’ τη δημοσιότητα
Ο Χρήστος Κυριαζής γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1953 στον Πειραιά και είναι Κριός. Άρχισε να ασχολείται με την μουσική σε ηλικία 12 ετών.
Έμαθε την τέχνη της επιπλοποιίας από τον πατέρα του και σε σχετικά λίγα χρόνια έφτασε στο σημείο να διαθέτει ένα από τα καλύτερα επιπλάδικα των Αθηνών.
Ποτέ δεν παράτησε, όμως, τη μεγάλη του αδυναμία, δηλαδή τη μουσική σύνθεση και ερμηνεία.
Πουλούσε σκρίνια που κοσμούσαν τα ακριβά διαμερίσματα του Κολωνακίου και τις βίλες της Εκάλης και ταυτόχρονα έγραφε δίσκους που μιλούσαν στην καρδιά κάθε Έλληνα.
Ήταν δηλαδή και του λιμανιού και του σαλονιού, όπως θα τραγουδούσε και ο μακαρίτης ο Στράτος Διονυσίου.
Έκανε την εμφάνισή του στη δισκογραφία το 1986 με το δίσκο «Όταν καθόμαστε σπίτι».
Τον ανακάλυψε ο Βλάσης Μπονάτσος
Ο Χρήστος Κυριαζής πέρα από την εμπλοκή του με τη μουσική ήταν σχεδιαστής επίπλου, με σπουδές στο Μιλάνο, και επιτυχημένος επιχειρηματίας.
Ο ίδιος είχε πει σχετικά:
«Πάντα δίπλα μου ήταν η κιθάρα. Και έγραφα. Και από τότε πάντα λέω μόνο τα δικά μου.
»Είχα δώσει και στη Minos πολλά τραγούδια μου. Στους Χαράλαμπο Γαργανουράκη, Κούτρα, Θέμη Ανδρεάδη, σε πολλούς. Λίγο μετά στον Μαργαρίτη.
»Να σου πω για τον Βλάση Μπονάτσο πως μας ανακάλυψε πολύ νωρίτερα: στο κλαμπ Hobby, Πλατεία Αμερικής, υπόγειο, βαράγαμε σαν τρελοί, είχε έρθει και με παρατηρούσε πώς έλεγα τους στίχους.
»Μου λέει μετά: Έρχεσαι μαζί μου; Έχω ένα συγκρότημα, τους Πελόμα Μποκιού.
»Έπαιζα μόνο δικά μου. Μας παίρνουν support οι Πελόμα στο Τσιν Τσιν, Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής.
»Το είχε ένας εφοπλιστής, ο Αθανασίου, τρομερός. Γίνεται χαμός.
»Έρχονται συγκροτήματα, τους έκανε εντύπωση ο στίχος.
»Ένα πρωί, είδα τα τανκς. Στο Τσιν Τσιν ήμαστε κατά το ήμισυ Πρόκες, λεγόμασταν Mirabilis Jalapa, ένα φυτό λατινικό.
»Γίνεται το πραξικόπημα. Καίγονται όλα.
»Ξεκινώ την ιστορία με τα έπιπλα και πάει καλά.
»Από τον πρώτο δίσκο που έκανα στη Λύρα ακούει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το Βράδυ Σαββάτου και μου λέει το θέλω.
»Με πήρε πρώτα ο Αχιλλέας Θεοφίλου και μετά ο Βασίλης.
»Άρχισε να ακούγεται το όνομά μου.
»Μου λέει ο Αντώνης ο Τουρκογιώργης να κάνουμε και άλλο δίσκο.
»Κάναμε ενορχήστρωση από τηλεφώνου, άκου τα μπετά (μπάσο ντραμς), του έλεγα εγώ πιο αργά ή πιο γρήγορα και τα έφτιαχνε.
Μου θυμίζεις τη μάνα μου
«Ύστερα από κάποιους δίσκους, λοιπόν, του στέλνω τα κομμάτια από το Μου θυμίζεις τη μάνα μου.
»Μου λέει, ρε συ, εδώ κάτι γίνεται.
»Λες άλλα πράγματα, Χρήστο. Έλα να τα πεις. Τα λέω, αρχίζει ο Αντώνης να τα πηγαίνει σε εταιρείες.
»Αλλά απαντούν όλοι όχι. Δεν καταλαβαίνουν, μου λέει.
»Μήπως με αγαπάς απλά πολύ; τον ρωτάω.
»Έρχεται μια μέρα να πάρει έπιπλα ο Γιώργος Πολυχρονίου με τη Μάγκυ. Μου λέει: Έχεις τίποτε, δώσε.
»Τους αρέσουν και τα πηγαίνουν στη Sony, στη μόνη όπου δεν είχε πάει ο Αντώνης. Δεν ενδιαφέρθηκαν.
»Περνάνε δύο μέρες, χτυπάει το τηλέφωνο, ήταν ο παραγωγός Γιαρμενίτης: Δεν μου αρέσει, αλλά το άκουσε η γυναίκα μου και την ακούω σε πολλά.
»Θα τυπώσουμε 2.000. Και 500, του λέω.
»Αρχίσανε από την εταιρεία να μου κάνουνε δώρα.
»Δεν είχα πάρει χαμπάρι, με τα μαγαζιά και το τρέξιμο, ήμουν σε ξύλα μέσα, πέρασε κάνα πεντάμηνο να γίνει επιτυχία».
Έχω κλάψει
Η μυθολογία γύρω από αυτό το τραγούδι είναι αντάξια της επιτυχίας του.
Λέγεται ότι έχει γραφτεί για χάρη της Βάνας Μπάρμπα.
Όλο το κομμάτι είναι ένας καθημερινός γλυκόπικρος ύμνος στην ερωτική απογοήτευση, μια ντόμπρα κι αντρίκεια αυτοκριτική της πορείας μιας ερωτικής σχέσης που έδυσε άδοξα.
Η Βάνα Μπάρμπα έχει πει σε παλιά της συνέντευξη:
«Ήμασταν μαζί δύο χρόνια περίπου.
»Έχω να θυμάμαι υπέροχα πράγματα και χαθήκαμε, όταν μου έφερε το καροτσάκι για την κόρη μου. Πέρασα υπέροχα.
»Για μένα ήταν από τις πιο ωραίες μου σχέσεις.
»Τον αγαπάω βαθιά και οι άνθρωποι που αγαπιούνται, στην ουσία δεν χωρίζουν ποτέ.
»Γι’ αυτό είναι καλύτερα να έχουμε ποιοτικές σχέσεις και όχι ποσοτικές».
Με βρήκε η ιδανική γυναίκα το καλοκαίρι του 2000 στην Αίγινα
Στην ερώτηση αν οι γυναίκες τον έχουν πληγώσει, ο ίδιος απάντησε στη Realnews:
«Έχω αγαπηθεί πολύ και έχω πληγωθεί πολύ.
»Φυσικά και έχω κλάψει για γυναίκα, δεν είναι ντροπή.
»Αλλά αυτό δεν είναι και το νόημα της ζωής; Τι θα ήταν η ζωή χωρίς τις γυναίκες;».
Η κοινή γνώμη δεν γνώριζε σχεδόν τίποτα για την προσωπική του ζωή, παρά μόνο για την παθιασμένη σχέση του με τη Βάνα Μπάρμπα.
Ο ίδιος την κρατούσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
«Έχω την οικογένειά μου, αλλά δεν μου αρέσει να προβάλλω την προσωπική μου ζωή», ξεκαθάριζε το 2018, ενώ, όταν ρωτήθηκε αν στην πορεία της ζωής του βρήκε την ιδανική γυναίκα, απάντησε:
«Με βρήκε εκείνη! Ήταν το καλοκαίρι του 2000 στην Αίγινα. Από τότε άλλαξε η ζωή μου για πάντα!»
