ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Η Ναντίν Μαένζα της αμερικανικής USCIRF (United States Commission on International Religious Freedom – Επιτροπή των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία), δήλωσε ευγνώμων σε ανάρτησή της στο Twitter για την τηλεδιάσκεψη την Παρασκευή της USCIRF με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν.
«Μοιραστήκαμε την πρότασή μας να δώσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναγνώριση στην Αυτόνομη Διοίκηση της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας ως νόμιμη, τοπική κυβέρνηση», έγραψε η Αμερικανίδα αξιωματούχος.
Τα τελευταία 24ωρα φουντώνει το αίτημα για αναγνώριση της Αυτόνομης Διοίκησης της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας (AANES) ως νόμιμης κυβέρνησης.
Μέχρι το μεσημέρι της Δευτέρας το hashtag #Status4NorthAndEastSyria είχε φτάσει 131.000 tweets.
Όπως έγραψε ο Σεθ Φράντζμαν στην Jerusalem Post, εν χορώ υψώνεται η απαίτηση «είναι καιρός να αναγνωρίσουμε το καθεστώς της Αυτόνομης Διοίκησης της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας».
Η αυτόνομη περιοχή, που μερικές φορές συντομογραφείται ως AANES, είναι η ίδια περιοχή την οποία οι υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) βοήθησαν να απελευθερωθεί από το Ισλαμικό Κράτος και αντιπροσωπεύει μια από τις πιο πολυεθνοτικές περιοχές της Συρίας, με Κούρδους, Άραβες, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και Γιαζίντι.
Οι υποστηρικτές της AANES τονίζουν ότι αυτή η διοίκηση εγγυάται τα δικαιώματα των γυναικών και τα δικαιώματα των μειονοτήτων.
Πολεμικός χάρτης της Συρίας: Με κόκκινο χρώμα είναι τα εδάφη υπό κυβερνητικό έλεγχο με τη βοήθεια Ρώσων και Ιρανών. Μία πράσινη ζώνη στον νότο είναι περιοχή που ελέγχεται από Άραβες φιλοαμερικανούς αντάρτες. Οι πράσινες περιοχές και στις δύο αποχρώσεις βορειοδυτικά τελούν υπό την κατοχή Τουρκίας και της Αλ Κάιντα. Με μοβ χρώμα στα βόρεια η ζώνη που κατέλαβε η Τουρκία και οι φιλότουρκοι μισθοφόροι τζιχαντιστές ύστερα από το «πράσινο φως» του Τραμπ το 2019. Με κίτρινο χρώμα τα εδάφη που κυβερνιούνται από την Αυτόνομη Διοίκηση της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας. Με μαύρο χρώμα οι θέσεις του Ισλαμικού Κράτους στη συριακή έρημο.
Αυτή η μεγάλη περιοχή, η οποία περιλαμβάνει τις ερήμους κατά μήκος του Ευφράτη, καθώς και την παλιά πρωτεύουσα του Ισλαμικού Κράτους, την πόλη Ράκα και περιλαμβάνει επίσης κουρδικές κωμοπόλεις, υπέστη σοβαρή ζημιά από το Ισλαμικό Κράτος και στη συνέχεια της επιτέθηκε η Τουρκία, με τακτικό στρατό και φιλότουρκους τζιχαντιστές μισθοφόρους της Τουρκίας το 2019 όταν ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ έδωσε στην Άγκυρα το «πράσινο φως» για να επιτεθεί σε μια περιοχή όπου υπήρχαν στρατεύματα των ΗΠΑ.
Με μια νέα διοίκηση στην Ουάσιγκτον και αξιωματούχους όπως ο Μπρετ ΜακΓκούρκ (πρώην προεδρικός αντιπρόσωπος στον Διεθνή Συνασπισμό) να εμπλέκονται στην πολιτική, υπάρχει ελπίδα ότι οι ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις θα σημειώσουν πρόοδο για να συμπεριληφθούν οι εκατομμύρια άνθρωποι της ανατολικής Συρίας στη συζήτηση για το μέλλον της Συρίας.
Υπό το hashtag #Status4NorthandEastSyria πολλοί έχουν κάνει tweet τις τελευταίες ημέρες σχετικά με την ανάγκη αναγνώρισης αυτής της περιοχής.
Οι κάτοικοι της βόρειας και ανατολικής Συρίας αφού υπέφεραν από την κατοχή της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος, συμπεριλαμβανομένων των στερήσεων και της παρουσίας ξένων εθελοντών τζιχαντιστών που βίαζαν και λεηλατούσαν ασύστολα, τώρα πλέον μπορούν να αναπνέουν ελεύθερα, ωστόσο, αισθάνονται ότι παραμερίζονται από τη διεθνή κοινότητα.
Η ανατολική Συρία, στην ανατολική πλευρά του Ευφράτη, παραδοσιακά παραμελήθηκε από το συριακό καθεστώς.
Το καθεστώς του Άσαντ έχει τις ρίζες του στις κοινότητες της Δαμασκού και της Λαοδίκειας και δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την έρημο ή τις κουρδικές περιοχές.
Οι Κούρδοι υπέφεραν οδυνηρά, η γλώσσα και ο πολιτισμός τους συντρίφτηκαν κάτω από τις μπότες του καθεστώτος και την αφοσίωσή του στον αραβικό εθνικισμό.
Πολλές από τις φυλές στην κοιλάδα του Ευφράτη δεν προσανατολίστηκαν καν στη Δαμασκό. Προτιμούσαν να αναρτούν φωτογραφίες του Σαντάμ, του «μεγάλου ηγέτη» από το Ιράκ.
Όταν ο Σαντάμ έπεσε, μερικοί από αυτούς στράφηκαν στη λαθραία μεταφορά τζιχαντιστών μέσω της πλωτής οδού προς το Ιράκ.
Όταν το Ισλαμικό Κράτος εμφανίστηκε εκμεταλλευόμενο το χάος της συριακής σύγκρουσης, δεν ήταν έκπληξη ότι πρώτα εξαπλώθηκε πάνω σε αυτές τις οδούς λαθρεμπορίου, έπειτα εισήλθε στο Ιράκ και μπήκε στο Μοσούλη τον Ιούνιο του 2014.
Εν τω μεταξύ, το συριακό καθεστώς είχε αποφασίσει το 2011 και το 2012 ότι, ενώ πολεμούσε τους εξεγερμένους Σύρους στη Νταράα, στο Χαλέπι και τη Δαμασκό, στην Χομς και στη Χάμα, θα προσπαθούσε να εξαγοράσει την κουρδική μειονότητα για να τους χωρίσει από τους εξεγερμένους, δίνοντας στους Κούρδους ορισμένα δικαιώματα, που τα περίμεναν δεκαετίες από τη συριακή κυβέρνηση.
Οι Κούρδοι συγκρότησαν τις Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG) που αντιστάθηκαν στην επέκταση του Ισλαμικού Κράτους το 2013-2014 και έσωσαν τους Γιαζίντι που είχαν γενοκτονηθεί από το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ.
Για μια στιγμή αυτό λειτούργησε καλά γιατί παρόλο που η Τουρκία κατηγόρησε τις YPG ότι είναι η συριακή εκδοχή του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (PKK), το οποίο η Τουρκία και άλλοι βλέπουν ως τρομοκρατική οργάνωση, η Άγκυρα είχε κατάπαυση του πυρός με το PKK εκείνη την εποχή.
Στη συνέχεια ήρθε το 2015 και η κατάρρευση της κατάπαυσης του πυρός της Τουρκίας με τους Κούρδους του PKK.
Ακολούθησε η αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στην Άγκυρα και η Τουρκία μετέβαλε την πολιτική της στην προσπάθεια να καταστρέψει το PKK και να εισβάλει στη Συρία για να πολεμήσει τους Κούρδους.
Η Τουρκία κινητοποίησε Συροτουρκμένους τζιχαντιστές το 2016 και το 2017 και στη συνέχεια τους εξαπέλυσε για να επιτεθεί στην κουρδική περιοχή της Εφρίν το 2018.
Ο στόχος της Τουρκίας ήταν να αναγκάσει τις YPG, που διοικούσαν την Εφρίν, να συνεργαστούν με το συριακό καθεστώς και να δημιουργήσουν κρίση στις σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF), στις οποίες οι YPG είναι η κυρίως συνιστώσα.
Οι SDF δημιουργήθηκαν με την υποστήριξη των ΗΠΑ το 2015, ως εξέλιξη των YPG, ως μια στρατιωτική δύναμη ομπρέλα που θα μπορούσε να λαμβάνει εκπαίδευση και υποστήριξη από τις ΗΠΑ και εκτός από Κούρδους μαχητές θα μπορούσε να συμπεριλάβει Άραβες και άλλους καθώς απελευθέρωσε τις περισσότερες αραβικές περιοχές που κατείχε το Ισλαμικό Κράτος.
Αλλά για την Τουρκία οι SDF ήταν απλώς μια άλλη εκδοχή των YPG.
Η Τουρκία συνεργάστηκε με τη Ρωσία και το Ιράν και κατάλαβε ότι ο τελικός της στόχος ήταν να παρακάμψει, να απομονώσει και να καταστρέψει τις SDF και τις κουρδικές περιοχές της ανατολικής Συρίας.
Για να το πετύχει αυτό, η Τουρκία συνεργάστηκε με λομπίστες στην Ουάσιγκτον, σε ορισμένες ομάδες προβληματισμού και μέσα ενημέρωσης με διείσδυση στην κυβέρνηση Τραμπ.
Το λόμπι κινητοποιήθηκε για να κατηγορήσει τις YPG ότι συνδέονταν με το Ιράν και το συριακό καθεστώς και να χρωματίσει την αμερικανική υποστήριξη στις SDF ως «πολιτική υπέρ του Ιράν στην εποχή του Ομπάμα».
Ο Μπρετ ΜακΓκούργκ, ο οποίος ήταν ο πρώην προεδρικός απεσταλμένος στον Συνασπισμό υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και ο άνθρωπος κλειδί για την υποστήριξη των SDF, κατηγορήθηκε κατά την περίοδο διακυβέρνησης Τραμπ ως «άνθρωπος του Ομπάμα» και τελικά παραιτήθηκε από τη θέση του το 2018.
Τώρα η Τουρκία θα μπορούσε να κινητοποιηθεί για να καταστρέψει την ανατολική Συρία, σκέφτηκε η Άγκυρα.
Η Τουρκία θέλησε να χρησιμοποιήσει τους Συροτουρκμένους τζιχαντιστές που είχε στρατολογήσει για να πολεμήσει τους Κούρδους, ώστε να διαιρέσει και να κατακτήσει τη βόρεια Συρία και να αποσπάσει την προσοχή των Συροτουρκμένων τζιχαντιστών από το γεγονός ότι τους πούλησε για να συνεργαστεί με τη Ρωσία και το Ιράν.
Με τον ΜακΓκούργκ να έχει παραιτηθεί, η Τουρκία άρχισε να «δουλεύει» με την ομάδα του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ που χάρασσε τη συριακή πολιτική, συμπεριλαμβανομένου του Τζέιμς Τζέφρι και άλλων.
Υπήρχαν επίσης καλά μέλη αυτής της ομάδας, όπως ο Γουίλιαμ Ρόεμπακ, ο οποίος ήθελε να βοηθήσει την περιοχή της ανατολικής Συρίας να βγει από το αδιέξοδο, να συνεργαστεί με τα κουρδικά κόμματα και να πραγματοποιήσει συνομιλίες στην κουρδική περιοχή του Ιράκ.
Αλλά σε όλες τις συγκυρίες η Τουρκία ήταν εκεί για να ασκήσει πίεση στην κυβέρνηση Τραμπ για να επιτρέψει μια τουρκική εισβολή, χρησιμοποιώντας εξτρεμιστές τζιχαντιστές από τουρκικές ομάδες, για να επιτεθούν στις υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF).
Η Τουρκία ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2019, έχοντας πουλήσει στην Κεντρική Διοίκηση των ΗΠΑ ένα σχέδιο να της επιτρέψει να κάνει κοινές περιπολίες σε τμήματα της ανατολικής Συρίας, ώστε να μπορεί πρώτα να εντοπίσει τις διαδρομές εισβολής και στη συνέχεια ζήτησε από τον Λευκό Οίκο να διατάξει τα στρατεύματα των ΗΠΑ να φύγουν.
Τα μέλη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που μισούσαν την υποστήριξη της Κεντρικής Διοίκησης στους Κούρδους μαχητές, είδαν την εξέλιξη με χαρά.
Η δυσλειτουργία της κυβέρνησης Τραμπ επέτρεψε να ξεδιπλωθεί το χάος και οι Κούρδοι ακτιβιστές, όπως η Χαβρίν Χάλαφ, μια νεαρή γυναίκα, κυνηγήθηκαν και δολοφονήθηκαν από τους τζιχαντιστές της Τουρκίας.
Στη συνέχεια, οι επιθέσεις σταμάτησαν καθώς η Ρωσία μεσολάβησε συνάπτοντας μία συμφωνία με την Τουρκία και οι δύο χώρες μοιράστηκαν τις περιοχές στις οποίες είχαν αναπτυχθεί προηγουμένως οι Αμερικανοί.
Η Ρωσία, το Ιράν και η Τουρκία κέρδισαν και αυτό που απέμεινε είναι μια μικρότερη περιοχή που ελέγχεται από την AANES.
Ωστόσο, η περιοχή αυτή (κίτρινο χρώμα στον παραπάνω χάρτη) εξακολουθεί να αποτελεί σημαντικό και τεράστιο τμήμα της Συρίας.
Η AANES υπέφερε στα χέρια της κυβέρνησης Τραμπ εξαιτίας των φιλοτουρκικών στοιχείων στη διοίκηση.
Αυτά τα στοιχεία ήθελαν να δουν τις SDF που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ ως μία «προσωρινή» ομάδα, που έλαβε βοήθεια για να σταλεί και να πεθάνει πολεμώντας το Ισλαμικό Κράτος και στη συνέχεια να εγκαταλειφθεί.
Αυτή η συνεργασία δεν ήταν αυτό που ήθελαν οι άνθρωποι στην ανατολική Συρία.
Σκέφτηκαν ότι η συνεργασία με τις ΗΠΑ θα σήμαινε ανοικτή διέλευση των συνόρων και πρόσβαση σε πράγματα όπως εμβόλια κατά τη διάρκεια της πανδημίας και την ικανότητα προστασίας από το Ισλαμικό Κράτος και ήταν πρόθυμοι να το εξασφαλίσουν οι ίδιοι.
Ωστόσο, αξιωματούχοι των ΗΠΑ σκόπευαν να τους απομονώσουν το 2018-2020, εξαιρώντας τους από τις συναντήσεις της αντιπολίτευσης και τις συναντήσεις της Γενεύης, εμποδίζοντας τους από το να παρακολουθήσουν ακόμη και τις συνομιλίες.
Εν ολίγοις, οι ΗΠΑ αποδέσμευσαν όλους τους ανθρώπους που φαινομενικά είχαν βοηθήσει ελεύθερα να πολεμήσουν ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος.
Αντί να πάρουν μια θέση στο τραπέζι, τα φιλοτουρκικά στοιχεία στην Ουάσιγκτον προσπάθησαν να σαμποτάρουν την ανατολική Συρία, να κλείσουν τα σύνορά της ελπίζοντας να την απομονώσουν, να τη λιμοκτονήσουν και στη συνέχεια να την καταστρέψουν με τις ίδιες μεθόδους με τις οποίες είχε κυνηγηθεί η Χαβρίν Χαλάφ.
Ήταν μια παράξενη εποχή, με τις ΗΠΑ να έχουν μια μεγάλη περιοχή που συνεργαζόταν μαζί τους, αλλά βασικοί αξιωματούχοι των ΗΠΑ ήθελαν να συνεργαστούν με εξτρεμιστές και σοβινιστές φανατικούς θρησκόληπτους για να πολεμήσουν τους δικούς τους εταίρους χρησιμοποιώντας την Τουρκία.
Αυτό το χάος τελείωσε όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ άλλαξε το φθινόπωρο του 2020.
Η αυτόνομη περιοχή, με τις πολλές της οργανώσεις και τα περίπλοκα και διαφορετικά όργανα κυβερνητικών και πολιτικών κομμάτων, είχε δυσκολία στην Ουάσιγκτον.
Πολλοί αξιωματούχοι δεν θα συναντούσαν τα μέλη τους, παρόλο που ήταν σύμμαχοι των ΗΠΑ, ισχυριζόμενοι ότι οι ΗΠΑ δεν συνεργάζονται με «υπο-κρατικές οντότητες».
Αυτό ήταν παράξενο, επειδή οι ΗΠΑ συναντώνται τακτικά με κάθε είδους ομάδες, συμπεριλαμβανομένων κομμάτων από τα παλαιστινιακά εδάφη και ομάδων από την Ιντλίμπ της Συρίας.
Υπήρχε ένα λόμπι στην Ουάσιγκτον με αποστολή να αποτρέψει την πρόσβαση των οργανώσεων από την ανατολική Συρία και αυτές δεν είχαν καμία εμπειρία να εργαστούν με Αμερικανούς πριν από το 2014.
Ο ανηφορικός αγώνας που αντιμετώπισαν είναι τεράστιος.
Έχοντας θυσιάσει περίπου 11.000 μαχητές για να νικήσουν το Ισλαμικό Κράτος, συνεργαζόμενοι στενά με τους Αμερικανούς από το 2015, θαυμάζοντας τον Συνασπισμό και τις ειδικές δυνάμεις που έχουν υπηρετήσει μαζί τους, διαχειριζόμενοι μια περιοχή όπου οι γυναίκες και οι μειονότητες έχουν δικαιώματα, τώρα θέλουν κάποια θέση και αναγνώριση.
Και πάλι, αυτός είναι ένας ανηφορικός αγώνας, επειδή οι ΗΠΑ αποσύρονται από το Αφγανιστάν και έχουν κλείσει πολλές εγκαταστάσεις στο Ιράκ.
Εκείνοι όπως ο ΜακΓκούργκ, που γνωρίζουν τις SDF, ήταν πρόσφατα στο Ιράκ, αλλά οι συναντήσεις υψηλού επιπέδου με προσωπικότητες της AANES είναι σπάνιες.
Ο Μαζλούμ Άμπντι ή ο Ιλχάμ Άχμεντ και άλλοι δεν τους δόθηκε ποτέ ο αναγκαίος διαπροσωπικός χρόνος από αξιωματούχους στην Ουάσιγκτον.
Η νέα αμερικανική κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν έχει πολλά άλλα ζητήματα.
Μεταξύ των υποστηρικτών της αναγνώρισης της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας είναι η Επιτροπή Διεθνούς Θρησκευτικής Ελευθερίας των ΗΠΑ και η ηγέτης της, Ναντίν Μαένζα.
Υποστηρίζουν ότι «η επανάσταση της Ροζάβα είναι πρώτα επανάσταση των γυναικών που πολεμούν ενάντια στο βαρβαρικό ισλαμικό κράτος.
»Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε την Αυτόνομη Διοίκηση της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας».
Βλέπουν αυτήν την περιοχή ως φάρο ελπίδας στην περιοχή ενάντια στον ολοκληρωτισμό και τις εθνικιστικές δικτατορίες.
Για ομάδες που υποστηρίζουν τα δικαιώματα των γυναικών και δεν τους αρέσει ο εξτρεμισμός της Άγκυρας, υπάρχει ένας ανηφορικός αγώνας γιατί η Άγκυρα έχει βαθιές τσέπες και έχει πολλούς φίλους σε επίσημους κύκλους των ΗΠΑ που έχουν θέσει τα συμφέροντα της Άγκυρας πριν από τα συμφέροντα των ΗΠΑ για δεκαετίες.
Το έκαναν ακόμη και στο βαθμό που προτιμούσαν να συνεργαστούν με μια εχθρική Άγκυρα παρά με τους εταίρους και συμμάχους των Αμερικανών σε μέρη όπως η ανατολική Συρία.
Αυτό δείχνει τον αγώνα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι φτωχοί και οι ευάλωτοι και οι μειονότητες, είτε στη Συρία είτε σε άλλα μέρη, όταν έρχονται αντιμέτωποι με αυταρχικά καθεστώτα που είναι σε θέση να έχουν ισχυρά λόμπι στη Δύση, συμπεριλαμβανομένων ισχυρών κρατικών μέσων ενημέρωσης.
