ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Η κρίση και οι εφαρμοσμένες κυρίαρχες πολιτικές για την απάντησή της των τελευταίων τεσσάρων (4) χρόνων έχουν αποφέρει τα πιο καταστροφικά αποτελέσματα στο οικονομικό επίπεδο.
Ο νέος κύκλος τώρα, είναι ο κύκλος των εκποιήσεων…
Ταυτόχρονα το πολιτικό σκηνικό, οι πολιτικές δυνάμεις που υποστήριξαν, προώθησαν και εφάρμοσαν αυτές τις πολιτικές σε σύμπλευση και συνεργασία με την τρόικα και το σκληρό ευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας, σαν οι τοπικοί τους εντολοδόχοι, διέρχονται παρατεταμένη κρίση πολυκερματισμού.
Κάθε δύναμη που φέρει την κύρια ευθύνη δέχεται βαθιά την αποσαθρωτική επίδραση στις γραμμές της. Το ΠΑΣΟΚ, με τον Γ. Παπανδρέου στην πρώτη φάση και τον Β. Βενιζέλο κατόπιν μέσα σε τρισήμιση (3,5) χρόνια κατακρημνίσθηκε από το 43,3% στο 12,3% και τώρα, πέρα από την ανυποληψία, αντιμετωπίζει το φάσμα της ύπαρξης του ή μη, ενώ από τον πρώην οργανωμένο χώρο του ήδη έχουν προέλθει παραπάνω από έξι (6) κινήσεις και σχήματα, δείγματα του πολυκερματισμού αλλά και του υποκειμενικού ελλείμματος νέας ενοποιητικής διεξόδου…
Η “Ν.Δ.”, παρά την ιδεολογική και πολιτική συγκρότησή της στο πλαίσιο των αρχών του νεο-φιλελευθερισμού και των συντηρητικών πολιτικών, -ενώ θα ανέμενε κανείς, λόγω αυτών των στοιχείων, να δείξει μεγαλύτερες και σε χρονικό βάθος αντοχές-, δέχεται βαθιά την επίδραση της κρίσης με σοβαρές τάσεις φυγόκεντρες.
Παρά το γεγονός ότι η “Ν.Δ.” κι ο Α. Σαμαράς θα εξακολουθήσουν να είναι ο κυρίαρχος πόλος στη νεο-φιλελεύθερη πολιτική συμμαχία – συνεργασία που το γερμανικό ιμπέριουμ και οι πραγματικοί κυρίαρχοι (Ευρωπαίοι και ντόπιοι) θα εμπιστεύονται για να κυβερνά, η κρίση πολυκερματισμού θέτει για όλους αυτούς το ζήτημα των ικανών (να υπάρξουν και επιβιώσουν) συμμαχιών.
Ένα τοπίο, όπου το κόμμα Βενιζέλου θα καταγράφει 5% και η “Ν.Δ.” του Α. Σαμαρά θα αγκομαχάει στο 23 -24%, δηλαδή, όπου η νεο-φιλελεύθερη συμμαχία θα αποτελεί λιγότερο από το 30% του ελληνικού λαού (στην πραγματικότητα πολύ κάτω απ΄αυτό, το 30%, αν υπολογισθεί και η άρνηση νομιμοποίησης που αντιπροσωπεύει η αποχή και το άκυρο), τότε τα πράγματα για όλους αυτούς είναι πολύ κρίσιμα, το, δε, ενδεχόμενο της πολιτικής κατάρρευσης τους δεν είναι σενάριο του μακρινού μέλλοντος.
Αντιλαμβάνεται, τώρα, κάθε αντικειμενικός αναλυτής, γιατί υπάρχει αυτή η μεγάλη “πρεμούρα”, αυτή η ποικιλόμορφη υποστήριξη σχημάτων όπως οι “58” και των συμπληρωματικών διεργασιών στον χώρο του ελληνικού “εκσυγχρονισμού”, που στην ουσία και στην προοπτική τους ήταν, είναι και επιθυμούν να διαδραματίσουν, στα πλαίσια κεντρικότερων σχεδιασμών, ρόλο διασωστικό, ανανεωμένης εκδοχής της νεο-φιλελεύθερης συμμαχίας και της ουσιαστικά ίδιας πολιτικής.
Η σημασία των επαφών Σβόμποντα και του μηνύματος Σουλτς ήταν χαρακτηριστικά και εύγλωττα. Το κόμμα Βενιζέλου (η τυπική σφραγίδα ΠΑΣΟΚ), οι “58” (με τη νέα τους κομματική ονομασία) και η ΔΗΜΑΡ (που βρίσκεται υπό πίεση και εσωτερική από τη μειοψηφία της και εξωτερική από τα κέντρα και το παρασκήνιο) αποτελούν για τους δύο σοσιαλδημοκράτες, προνομιούχους κυβερνητικούς συνεργάτες του Β. Σόϊμπλε, που μιλούν εκ μέρους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, τη μόνη σωστή και αποδεκτή λύση για την “εκπροσώπηση” τους στην Ελλάδα!… Η ομπρέλα του Ε.Σ.Κ. θα δοθεί και θα καλύψει αυτές τις δυνάμεις, με άμεσους στόχους: και τις επιδιώξεις εκλογής Σούλτς, αλλά και προετοιμασίας νέου κυβερνητικού συνεργατικού σχήματος στην Ελλάδα, εν όψει του ενδεχόμενου κατάρρευσης, λόγω ευρωεκλογικών ποσοστών, του υπάρχοντος.
Σ΄αυτό το περιβάλλον, μ΄αυτά τα ενδεχόμενα, ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αρνητικές επιβαρύνσεις μνημονιακές και άλλες, ως η κύρια αντιπολιτευτική δύναμη αυτή την περίοδο, επωμίζεται ευθύνες καίριες και ζωτικές για τη διέξοδο, την ανάκαμψη και μια άλλη πορεία.
Οι αδυναμίες και αντιφάσεις του στο προγραμματικό πεδίο (για το χρέος, για τις μνημονιακές συμβάσεις, για το σχέδιο ανάκαμψης/ανάπτυξης και την χρηματοδότηση του, για τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και την συγκεκριμενοποίηση των οικονομικών παικτών που θα συγκροτήσουν την ατμομηχανή της επανεκκίνησης), τα οργανωτικά κενά και ελλείμματα παντού στην Ελλάδα και σε κρίσιμους κοινωνικούς τομείς (όπου το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξακολουθεί να είναι στην περίοδο που κατέγραφε 4%), τα στελεχιακά κενά και οι προφανείς σχετικές ανεπάρκειες ικανοτήτων, ωριμότητας και βάθους. Αυτές οι τρεις κατηγορίες ελλειμμάτων άμεσου χαρακτήρα, -με την έννοια της κυβερνητικής ετοιμότητας και ωριμότητας-, θα αποδειχθούν καθοριστικές, αν εντατικά και σχεδιασμένα, επειγόντως πλέον, δεν απαντηθούν θετικά, αξιόπιστα και ολοκληρωμένα.
Δίπλα σ΄αυτά, υπάρχουν δύο ακόμα μείζονος σημασίας θέματα: πρώτο, το εύρος και το βάθος των συμμαχιών (πολιτικών και κοινωνικών) σε Ευρώπη και Ελλάδα και, δεύτερο, η απόκλιση έως κι αποστασιοποίηση δυνάμεών του από την αριστερή του πτέρυγα για την ανάληψη και άσκηση κυβερνητικής εξουσίας.
Τα πράγματα θα ήταν ποιοτικά διαφορετικά στο σύνολό τους και στην προοπτική τους, αν εκτός από τις περιορισμένες δυνάμεις της πλειοψηφίας της ΔΗΜΑΡ και του Φ. Κουβέλη, από τον χώρο του πρώην οργανωμένου ΠΑΣΟΚ, το ριζοσπαστικό, προοδευτικό δυναμικό του, που στην προηγούμενη διαδρομή του καταγράφονταν σαν η πλουραλιστική αριστερά του ΠΑΣΟΚ με ρίζες σε δημιουργικά τμήματα της κοινωνίας, και το οποίο την περίοδο αυτή βρίσκεται ανένταχτο, έχοντας σταθερό προοδευτικό-σοσιαλιστικό προσανατολισμό, αποφάσιζε να προχωρήσει σε ιδρυτική πρωτοβουλία σύνθεσης και ανοικοδόμησης του ελληνικού σοσιαλιστικού πόλου.
Η ιδρυτική αυτή πράξη, της σύνθεσης και ανοικοδόμησης του ελληνικού σοσιαλιστικού πόλου, θα συνιστούσε μείζον πολιτικό-κοινωνικό γεγονός, δίνοντας άλλη δυναμική και ποιότητα στα αριστερά του πολιτικού σκηνικού της χώρας, διευρύνοντας πολιτικά και βαθαίνοντας κοινωνικά το δημοκρατικό τόξο, διαμορφώνοντας όρους μιας νέας, βιώσιμης και στοιχειοθετημένης εναλλακτικής κυβερνητικής συνεργασίας.
Πολλά πράγματα στις εξελίξεις και για τις μελλοντικές προοπτικές, θα εξαρτηθούν κι από τη στάση και τις επιλογές των δυνάμεων και των στελεχών αυτού του χώρου, που πρέπει να τονισθεί ότι φέρουν ευθύνες μ΄αυτό το περιεχόμενο και να υπογραμμισθεί ότι δεν έχουν, πλέον, περιθώρια χρόνου…
