ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Η πολιτική γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα. Το ίδιο και οι πολιτικοί. Εντυπωσιάζει, ανατρέχοντας κανείς στα σωζόμενα γνωμικά των αρχαίων Ελλήνων, πόσο οι Έλληνες πολιτικοί δεν κατάφεραν καθόλου να εξελιχθούν τους τελευταίους 27 αιώνες.
Το ίδιο προφανώς αφορά και τον ελληνικό λαό, που από ό,τι φαίνεται ήταν από τα αρχαία χρόνια ευκολόπιστος στους δημαγωγούς και αλλοπρόσαλλος.
«Βρώμικη φωνή, κακή ανατροφή, είσαι χυδαίος, τα έχεις όλα όσα χρειάζονται για να ασχοληθείς με την πολιτική», γράφει ο Αριστοφάνης στους Ιππής και προφανώς κάποιους είχε υπόψιν του.
Στην ίδια κωμωδία υπάρχει και η ακόλουθη συμβουλή: «Να έχεις πάντα τον δήμο (λαό) με το μέρος σου καλοπιάνοντάς τον με μαγειρεμένα λόγια».
«Κάθε εξουσία όταν γίνει ισχυρή, δεν θεωρεί τίποτε πιο ωφέλιμο από το δικό της συμφέρον», έλεγε ο Μένανδρος και ο Ισοκράτης βεβαίωνε ότι «το ήθος όλης της πολιτείας είναι το ίδιο μ’ αυτό εκείνων που την κυβερνούν».
Ο Δίφιλος από τη Σίφνο προειδοποιούσε ότι «ο όρκος της πόρνης μοιάζει με τον όρκο του πολιτικού: και οι δύο ορκίζονται σε όποιον απευθύνονται», ενώ ο Φωκυλίδης από την Μίλητο έλεγε ότι «μην εμπιστεύεσαι τον λαό. Είναι ένα απρόβλεπτο σύνολο. Λαός, φωτιά και νερό δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν».
Καμιά φορά, σπάνια, προέκυπτε και ο εξαιρετικός ηγέτης, πράγμα που έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση που η ιστορία κατέγραψε ως «Μεγάλους» αυτές τις εξαιρέσεις, οι οποίοι είναι ελάχιστοι στο σύνολο όλων όσοι κυβέρνησαν ανθρώπους, πόλεις και κράτη.
Η παρούσα ανάρτηση αποσκοπεί στην παύση των πολιτικών δεισιδαιμονιών και των φρούδων ελπίδων.
