ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ο Βενιζέλος και η βενιζελική παράδοση είναι πληθυντική, έχει διάφορες εκδοχές, πτέρυγες, τάσεις, περιόδους και προδήλως έχει σχέση με την αριστερά με την ευρεία και διεθνώς καθιερωμένη έννοια της, la Gauche.
Ειδικώς στην Ελλάδα με τη σοσιαλιστική-δευτεροδιεθνιστική αριστερά είχε συμμαχικές ή και περισσότερο από συμμαχικές σχέσεις ορισμένες περιόδους.
Με την κομμουνιστική-τριτοδιεθνιστική αριστερά, η οποία με όρους πολιτικο-οργανωτικούς σχεδόν μονοπώλησε την έννοια της αριστεράς στη χώρα μέχρι το 1974, ο Βενιζέλος είχε αντιπαράθεση και ανοιχτή αντιπαλότητα-εχθρότητα.
Έχει σημασία ότι η αντιπαλότητα Βενιζέλου προς την κομμουνιστική-τριτοδιεθνιστική αριστερά γίνεται όχι από φιλελεύθερη βάση, αλλά δημοκρατική (όπως φαίνεται ενδεικτικά και από το απόσπασμα που παραθέτω στο τέλος).
Αυτό απορρέει από την ιστορική παράδοση του δημοκρατισμού, λόγω πρώιμης σε σχέση με τα ισχύοντα την ίδια περίοδο καθιέρωσης γενικού εκλογικού δικαιώματος ήδη από το 1843 -δεν είχαμε εδώ την σταδιακή εξέλιξη από φιλελεύθερο σε δημοκρατικό στάδιο όπως σε άλλες δυτικές κοινωνίες- έχει τη σημασία του για όσους σημερινούς φιλελεύθερους θέλουν να βλέπουν τον Βενιζέλο ως ιδεολογικό πρόγονο.
Πρόκειται για ιστορικό ετεροχρονισμό που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.
Ο ιστορικός αντίπαλος του Βενιζέλου στο χρόνο που έζησε ήταν η δεξιά της εποχής του (βασιλόφρονες-εθνικός διχασμός).
Ακόμα και όταν είχε μετατοπιστεί στη δεξιά πτέρυγα του κόμματός του προς την ολοκλήρωση του (πολιτικού) βίου του (το 1936 λίγο πριν πεθάνει από το Παρίσι φέρεται να δήλωσε «από τα βάθη της καρδιάς μου ζήτω ο βασιλεύς») και τότε ο κύριος εχθρός του ήταν το Λαϊκό Κόμμα, εναντίον της κυβέρνησης του οποίου προχώρησε στο Κίνημα του 1935, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη του και για το οποίο βρέθηκε αυτοεξόριστος στο Παρίσι και με απόφαση δικαστηρίου σε βάρος του εις θάνατον.
Η αριστερή πτέρυγα του βενιζελισμού, ήδη από το 1933-4 κινείται σε γραμμή συμπαράταξης με το ΚΚΕ.
Γενικότερο ιδεολογικό κλίμα στην Ευρώπη, ανάγκη αντιμετώπισης φασισμού, αριστεροί σοσιαλιστές και μετατόπιση της 3ης Διεθνούς-35- Λαϊκά Μέτωπα, στην Ελλάδα ειδικότερα με κοινή κοινωνική βάση πρόσφυγες/εργάτες-αγρότες.
Ο Κονδύλης (προερχόμενος από τη δεξιά πτέρυγα του βενιζελισμού) και ήδη ηγετικό στέλεχος της Δεξιάς στην περίοδο της λεγόμενης «Κοσμογονίας του» θα εντοπίσει τη σύμπλευση και θα τη βαφτίσει «βενιζελοκομμουνιστές». Το ΕΑΜ θα είναι αυτό. (Σαράφης-Άρης, ο κεντρικός ρόλος του Σβώλου, η ιδεολογική διαδρομή του Δημήτρη Γληνού κλπ).
Η Δεξιά από το 74 και μετά (όχι πριν) αποδέχθηκε τον Βενιζέλο, ίσως και λόγω αντιμοναρχικού δημοψηφίσματος.
Η κομμουνιστογενής αριστερά και η διανόησή της μετά το 1990 είναι απέναντι (ή παρέμεινε απέναντι).
Ακολουθεί ένα ενδεικτικό απόσπασμα από τα πρακτικά της Βουλής , κατά τη συνεδρίαση της 28ης Ιανουαρίου 1920, επί το ν/σ για τα εργασιακά, που ψηφίστηκε και είναι ο περίφημος ν. 2112/20 (δίκαιο της καταγγελίας). Ο Βενιζέλος, Πρωθυπουργός τότε-Βουλή των Λαζάρων- έχει διάλογο με τον βουλευτή Α. Σιδερη για την Οκτωβριανή Επανάσταση (Ο Σιδερης είχε εκλεγεί τον Μάιο του 1915 με την Ηνωμένη Αντιπολίτευση-τους βασιλόφρονες δηλαδή- όντας ο ένας από τους δύο βουλευτές που είχε η Φεντερασιόν από τη Θεσσαλονίκη, ο άλλος ήταν ο Κουριελ, δηλαδή μια κεντρίστικη τάση της αριστεράς της εποχής που είχε κατέβει με τους βασιλόφρονες στο πλαίσιο της πασιφιστικής τάσης-ενάντια στη συμμετοχή στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο- όταν γίνεται η συζήτηση στη Βουλή το 1920- ο Σιδερης έχει ήδη προσχωρήσει στο ΣΕΚΕ που έχει ιδρυθεί από το 1918). Αντιγράφω λοιπόν το ακόλουθο απόσπασμα από τα Πρακτικά της Βουλής
«Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ (Πρωθυπουργός). Δεν είναι εκδήλωσις του σοσιαλισμού ο μπολσεβικισμός. Ο σοσιαλισμός είναι δημοκρατικός και ο μπολσεβικισμός είναι αντιδημοκρατικός, ώστε είναι δύο άκρα αντίθετα. Είναι πλάνη ότι ο μπολσεβικισμός είναι εκδήλωσις του σοσιαλισμού, είναι εξέλιξις, αν θέλετε, αλλ’ εξέλιξις νοσηρά διότι απομακρύνεται της βάσεως του σοσιαλισμού, ήτις είναι κατ’ εξοχήν δημοκρατική».
