ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Με εξαίρεση τις βουλευτικές εκλογές της άνοιξης του 2015, όταν το κυβερνών ισλαμιστικό κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) έχασε την αυτοδυναμία, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και το κόμμα του διέψευδαν σταθερά τις δημοσκοπήσεις καθώς στις κάλπες ελάμβαναν ποσοστά πιο υψηλά και από τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις.
Σήμερα είμαστε μπροστά σε ένα παράδοξο καθώς το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου 2017 για τη Συνταγματική Μεταρρύθμιση, που πρόβαλλε σαν περίπατος για τον πανίσχυρο Ερντογάν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, ο οποίος Ερντογάν είχε προσδιορίσει το ποσοστό υπέρ του «Ναι» σε 60%, προβάλλει αμφίρροπο, οριακό, άλλοτε υπέρ του «Ναι», άλλοτε υπέρ του «Όχι».
Πώς εξηγείται η παραπάνω εικόνα όπου η καταστολή χωρίς όρια είναι καθημερινότητα και όπου το κρότος έχει γίνει εργαλείο επιβολής της ισχύος του προέδρου;
Όπως γράφει ο Γιώργος Καόπουλος στην εφημερίδα “Έθνος”, η εξήγηση υπάρχει και δεν είναι ούτε οι Κεμαλιστές, ούτε ο Γκιουλέν και η εικαζόμενη, ή πραγματική πολυπλόκαμη συνωμοτική διείσδυσή του παντού, ούτε οι Κούρδοι στη ντοιοανατολική Τουρκία και στις μεγάλες πόλεις.
Ο πιο επίφοβος εχθρός του Ερντογάν είναι η σιωπηλή αποστασιοποίηση των Γκιουλ και Νταβούτογλου, οι οποίοι δεν συμμετέχουν στην εκστρατεία υπέρ του «Ναι», με πολλά δημοσιεύματα στον τουρκικό Τύπο να αναφέρονται σε περίπου εκατό βουλευτές του AKP οι οποίοι με τη σιωπή τους εμμέσως καλούν τους ψηφοφόρους να επιλέξουν το «Όχι».
Ένας εχθρός που δεν προσδιορίζεται δημόσια και ρητό ως αντιπολίτευση, με τον Ερντογάν να φοβάται ότι αν τον καταγγείλει ως παράγοντα υπονόμευσης είναι σχεδόν βέβαιο ότι αντί να μειώσει θα αυξήσει το εκλογικό κόστος.
Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι n λαϊκή επικύρωση της δικτατορικής του εκτροπής από τα μέσα Ιουλίου μέχρι και σήμερα μόνο με καθαρή νίκη, με προβάδισμα του «Ναι» κοντά στο 60% είναι δυνατή.
Μόνο παρόμοιο ποσοστό τον νομιμοποιεί να είναι πρόεδρος και αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος ταυτόχρονα.
Οριακή επικρότηση του «Ναι» είναι διαχειρίσιμη ήττα, ενώ επικράτηση του «Όχι» δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί ούτε καν σε προσχηματικό πλαίσιο συνταγματικής νομιμότητας και κοινοβουλευτικής ομαλότητας.
