ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Ας κάνουμε τις εξής αυταπόδεικτες ή κοινότυπες υποθέσεις έχοντας κατά νου ένα Κράτος που εκδίδει το δικό του Νόμισμα.
1) Κάθε Κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να προσαρμόζει την συνολική ζήτηση έτσι ώστε να δημιουργεί τις προϋποθέσεις πλήρους απασχόλησης και εξαφάνισης του πληθωρισμου.
2) Κάθε Κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να προσαρμόζει την ποσότητα του χρήματος που ο λαός επιθυμεί να διακρατεί σε σχέση με τα κρατικά ομόλογα, δανειζόμενη από το κοινό ή αποπληρώνοντας το κοινό.
3) Η έκδοση χρήματος, η διατήρηση του και η καταστροφή του θα μπορεί να γίνεται πάντα με στόχο την ικανοποίηση των παραπάνω στόχων.
Από τους παραπάνω προκύπτουν τα εξής ενδιαφέροντα συμπεράσματα:
1) Το χρήμα που εκδίδει το κράτος δεν υποστηρίζεται ούτε από ένα γραμμάριο χρυσού. Είναι αποδεκτό επειδή το κράτος το κάνει δεκτό για τις συναλλαγές του με αυτό.
2) Αφού το κράτος μπορεί να εκδώσει χρήμα, η φορολογία του κράτους δεν γίνεται για να έχει έσοδα το κράτος, και επίσης όταν το κράτος εκδίδει ομόλογα δεν το κάνει για να δανειστεί χρήματα από το κοινό. Το κάνει για να εξασφαλίσει την προώθηση των επενδύσεων, την πλήρη απασχόληση και την σταθερότητα των τιμών.
3) Όταν το κράτος τυπώνει χρήμα και το δαπανά, για αγαθά και υπηρεσίες, τότε το χρήμα γίνεται ο υπηρέτης της δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής, δεν είναι το ίδιο πολιτική. Το χρήμα τυπώνεται όποτε είναι ανάγκη για να υλοποιηθεί η πολιτική του κράτους όταν δαπανά ή δανείζεται ή αποπληρώνει υποχρεώσεις του σε ομόλογα και το καταστρέφει.
4) Το κράτος που εκδίδει το νόμισμα του δεν έχει κανένα λόγο να φοβηθεί από το αυξανόμενο εσωτερικό χρέος του ή αλλιώς τα ελλείμματα του, εφ όσον δαπανά τόσο όσο να διατηρεί την πλήρη απασχόληση. Πέραν αυτού του σημείου το έλλειμμα γίνεται πληθωριστικό.
5) Το έλλειμμα που τώρα δημιουργείται δεν επιβαρύνει τις μέλλουσες γενεές. Αυτό είναι λάθος ισχυρισμός, ψευδής. Από το σημερινό αναπτυξιακό έλλειμμα οι μέλλουσες γενεές θα κληρονομήσουν υποδομές, τεχνολογία, και συσσωρευμένη γνώση. Όσος και να είναι ο τόκος που πρέπει να πληρωθεί σε ομόλογα μπορεί να αποπληρωθεί από νέα δάνεια. Η φορολογία επιβάλλεται, τότε και μόνον τότε, όταν υπάρχει κίνδυνος πληθωρισμού.
6) Όσο το κοινό επιθυμεί να δανείζει το κράτος δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το εθνικό εσωτερικό χρέος. α) Εάν το κοινό επιθυμεί να έχει μεγάλες αποταμιεύσεις, η κυβέρνηση μπορεί να τυπώσει χρήμα για να ανταποκριθεί στις τοκοφόρες υποχρεώσεις της και το αποτέλεσμα θα είναι ότι το κοινό θα παρακρατεί το χρήμα αντί να κρατά ομόλογα και απαλλάσσει το κράτος από την πληρωμή τόκων στο μέλλον. β) Αν πάλι το κοινό επιθυμεί να δαπανήσει τότε απαλλάσσει το κράτος από το να δανειστεί για να δαπανήσει και γ) αν η δαπάνη γίνει εξαιρετικά μεγάλη τότε για το κράτος έχει έλθει η στιγμή να φορολογήσει. Τα έσοδα θα πάνε για αποπληρωμή τόκων και δανείων.
7) Είναι παράλογος ο ισχυρισμός ότι μέσω των πλεονασμάτων του προϋπολογισμού συσσωρεύονται κεφάλαια για το μέλλον. Το λένε και καμαρώνουν! Το πρωτογενές πλεόνασμα καταστρέφει τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, το χρηματικό πλούτο και μειώνει το εισόδημα. Το πρωτογενές πλεόνασμα καταστρέφει τα αποθεματικά των τραπεζών και κατά συνέπεια αυξάνει τα επιτόκια σε αντίθεση με τον ελλειμματικό προϋπολογισμό που μειώνει τα επιτόκια.
8) Ο μόνος περιορισμός για να δαπανήσει το κράτος προέρχεται από την διαθεσιμότητα των πόρων της οικονομίας. Αν οι πόροι είναι επαρκείς το κράτος με την δαπάνη του τους κινητοποιεί. Αν αυτοί δεν κινητοποιηθούν από τις δαπάνες του κράτους θα έχουμε ύφεση όπως τώρα την βιώνουμε στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Αυτή την στιγμή στην Ελλάδα το 30% του εργατικού δυναμικού δεν παράγει και καμαρώνουμε για το πρωτόγεννες πλεόνασμα, δηλαδή την μη δαπάνη.
Νομίζω ότι έχει επαρκώς φωτιστεί η ανάγκη για επιστροφή στο Νέο Εθνικό μας Νόμισμα. Οι άνθρωποι θα παίρνουν κανονικά τους μισθούς τους, οι συντάξεις θα είναι επαρκείς για μια αξιοπρεπή ζωή, τα σπίτια μας θα είναι ασφαλή από την επιδρομή του κράτους, των ασφαλιστικών οργανισμών και των τραπεζών, τα χρέη θα προσαρμοστούν στην δυνατότητα αποπληρωμής με βάση την ανάπτυξη, στην υγεία όλοι θα έχουν πρόσβαση, τα χωράφια μας θα ξανακαρπίσουν, η βιομηχανία θα αρχίσει πάλι να παράγει ότι έχουμε ανάγκη, οι δουλειές θα ανοίξουν αμέσως.
Το κράτος λοιπόν που εκδίδει ομόλογα τα εκδίδει όχι για να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματα του.
Εν τούτοις υπήρξαν και υπάρχουν Κυβερνήσεις που δεν αντιλαμβάνονται τα παραπάνω και πωλούν ομολόγα σε ξένες αγορές.
Όσο τα ομόλογα είναι σε ντόπιο νόμισμα και υπό το δίκαιο του κράτους που τα εκδίδει δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αφού το κράτος μπορεί να τυπώσει χρήμα και να πληρώσει τόκους και κεφάλαιο. Το κακό γίνεται όταν ένας κράτος εκδώσει ομόλογα σε ξένο νόμισμα.
Όταν αυτό γίνει τότε το κράτος και ο λαός αιχμαλωτίζονται στις ξένες αγορές που επικυριαρχούν του κράτους, γιατί κάθε φορά το κράτος θα πρέπει να αποδεικνύει την ικανότητα του να αποκτά ξένο νόμισμα για την αποπληρωμή των δανείων του. Η χώρα ντε και καλά να γίνει εξαγωγική.
Τότε η Κυβέρνηση αναγκάζεται να λάβει περιοριστικά μέτρα, μέτρα τιμωρίας των πολιτών της, μέτρα άγριας φορολογίας για την ισοσκέλιση του προϋπολογισμού, μέτρα καταστροφής του κράτους για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ξένων αγορών, μέτρα εξευτελισμού των μεροκάματων και των μισθών.
Φυσικά τα αποτελέσματα θα είναι αγρία λιτότητα και ανεργία που έχουν σπειροειδή αποτελέσματα έως την πλήρη πτώχευση της χώρας.
Αυτό ακριβώς που ζούμε σήμερα οι κάτοικοι της ευρωζώνης. Το ευρώ είναι ένα ξένο νόμισμα, ιδιωτικό και κατασκευασμένο να είναι όχι αναπτυξιακό, δηλαδή η αξία του να προκύπτει από την δαπάνη του, αλλά από τον αποθησαυρισμό του. Η αξία του ευρώ είναι αντιστρόφως ανάλογη του επιπέδου απασχόλησης.
Η πραγματική του αξία δεν μπορεί να στηριχτεί στην δαπάνη του για να παράγει πλούτο αλλά στον αποθησαυρισμό του.
Η χρήση του ευρώ απαιτεί διαρκή λιτότητα και υψηλή ανεργία με να κράτος και τους πολιτικούς υπόδουλους στους διεθνείς κατόχους κεφαλαίων.
Η πολιτική είναι απούσα από το τοπίο του ευρώ. Η δημιουργία του ευρώ ως απάντηση της Ευρώπης στην παγκοσμιοποίηση τείνει να μετατρέψει την Ευρώπη με όρους εργασίας σε Κίνα και αυτό θα γίνει μέσω της ΕΚΤ. Ενώ τα κράτη θα εκβιάζονται να τηρούν “ενάρετη δημοσιονομική πολιτική” και οι δομές τους θα καταστρέφονται η ΕΚΤ θα αναλάβει το ρόλο σε κάθε χώρα, μέσω δικών της μηχανισμών, να χρηματοδοτεί προγράμματα “ενοικίασης εργατών με μισθούς Κίνας” έτσι ώστε να μειώσει τις κοινωνικές εντάσεις με ένα ποσοστό ανεργίας που δεν θα θέτει ποτέ σε κίνδυνο την αξία του ευρώ.
Μιλάμε για μεσαίωνα.
Δεν αξίζει αυτή την τύχη ο Λαός μας και ο πολιτικός κόσμος που στηρίζει το ευρώ και επιμένει στο ευρώ θα βρεθεί σε δεινή θέση σύντομα.
