ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ TRIBUNE ΣΤΟ GOOGLE NEWS 
Την άποψη πως οι ελληνικές προτάσεις δεν επαρκούν για να εξασφαλίσουν πλεόνασμα στον προϋπολογισμό για το 2015 εξέφρασε ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, Ολιβιέ Μπλανσάρ.
Μιλώντας στην γαλλική εφημερίδα Les Echos δήλωσε ότι φέτος προβλεπόταν αρχικά να υπάρξει πλεόνασμα στον προϋπολογισμό ύψους 3%.
«Ξέρουμε πλέον ότι αυτό είναι πιθανότατα μη ρεαλιστικό για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους. Είναι δυνατόν να αναθεωρηθεί αυτό το πλεόνασμα προς τα κάτω», είπε προειδοποιώντας όμως ότι κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε νέες ανάγκες για χρηματοδότηση, για τις οποίες η Ελλάδα θα χρειαζόταν και πάλι τη βοήθεια των Ευρωπαίων. Αυτό θα μπορούσε να επιτύχει εάν, σε αντάλλαγμα, η Ελλάδα παρουσίαζε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, πρόσθεσε.
«Αν αναλογιστούμε ότι οι πιο πρόσφατες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για σημαντικό δημοσιονομικό έλλειμμα, χρειαζόμαστε αξιόπιστα μέτρα για να το μετατρέψουμε σε πλεόνασμα και να διατηρήσουμε αυτό το πλεόνασμα στο μέλλον», συνέχισε.
Στην ερώτηση τι είδους αξιόπιστα μέτρα θα μπορούσε να λάβει η ελληνική κυβέρνηση για να πετύχει τον στόχο αυτό, ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ απάντησε ότι «θα πρέπει να αναρωτηθούμε αρχικά από πού μπορούμε να κάνουμε οικονομία».
«Το προφανές είναι ότι το συνταξιοδοτικό σύστημα είναι συχνά υπερβολικά γενναιόδωρο, ότι υπάρχουν ακόμη πάρα πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι» ενώ επίσης θα πρέπει «να εξεταστεί ποια διαρθρωτικά μέτρα απαιτούνται για να διασφαλιστεί μια βιώσιμη ανάπτυξη μεσοπρόθεσμα», είπε.
Οσον αφορά τα «σενάρια» εξόδου από την κρίση, ο Μπλανσάρ είπε ότι «υπάρχουν πολλά, από τον έλεγχο των κεφαλαίων μέχρι την έξοδο από το ευρώ» και πρόσθεσε: «Ελπίζουμε να τα αποφύγουμε όλα».
Οταν ρωτήθηκε αν το ΔΝΤ θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του για την πολιτική λιτότητας που επέβαλε στην Ελλάδα, ο Μπλανσάρ διερωτήθηκε: «Θα μπορούσαμε να έχουμε μια δημοσιονομική εξυγίανση με πιο αργούς ρυθμούς; Δεδομένου του γιγαντιαίου αρχικού ελλείμματος, εάν είχαμε επιλέξει να το περιορίσουμε πιο ήπια, τότε η οικονομική βοήθεια που συμφωνήθηκε θα έπρεπε να είναι ακόμη μεγαλύτερη απ’ ό,τι υπήρξε. Αν δούμε πού βρισκόταν η Ελλάδα στο ξεκίνημα, η αναγκαία προσαρμογή ήταν, σε κάθε περίπτωση, γιγαντιαία και υπήρχε ένα όριο στο τι ήταν έτοιμοι να πράξουν οι επίσημοι πιστωτές».
